ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္တူသူမ်ား

မင္းဒင္
ေသာၾကာေန႔၊ ဇန္နဝါရီလ 30 2009 14:14 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္


ဆရာေအာင္သင္း၏ "ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မတူ" ကုိ က်ေနာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဆရာေအာင္သင္း၏ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္လည္း ခ်ဳိတကူးကုိ ျပန္ေတြ႔ရျပန္သည္။ ေတြ႔ဖန္မ်ားေသာ္ ခ်ဳိတကူးကုိ က်ေနာ္ ရင္းႏွီးလာသည္။ အျပည့္အစုံ မဟုတ္သည့္တိုင္ မွတ္မိသမွ် ခ်ဳိတကူး၏ အေၾကာင္းကိုျဖင့္ ေရွးဦးစြာ ေဖာ္ျပလိုပါေသးသည္။

....

ခ်ဳိတကူးမွာ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလး တၿမဳိ႕့မွ ၁၃ ႏွစ္ဝန္းက်င္အရြယ္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားေလး ျဖစ္ပါသည္။ ခ်ဳိတကူးသည္ ထိုၿမိဳ႕သား မဟုတ္ပါ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ခ်ဳိတကူးတုိ႔ မိသားစု အိႏၵိယသုိ႔ ျပန္မည့္ သေဘာၤတစင္း ေျမလတ္ၿမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္း၌ ကပ္ေနစဥ္ ခ်ဳိတကူး တုိ႔့ သားအဖ သံုးေယာက္ အစားအေသာက္ ဝယ္ရန္ ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ အဆင္း၊ ႐ုတ္တရက္ ေလေၾကာင္းရန္ အခ်က္ေပး ဥၾသသံေၾကာင့္ သေဘၤာသည္ ကမ္းစပ္မွ အေရးေပၚ ထြက္ခြာသြားခဲ့ရာ ခ်ဳိတကူးတုိ႔ သားအဖ သံုးေယာက္မွာ မိသားစုႏွင္ ့ ကြဲလ်က္ က်န္ခဲ့ရရွာသည္ဟု ဆုိပါသည္။

မၾကာမီမွာပင္ ခ်ဳိတကူး၏ အေဖႏွင့္ အကုိမွာ ကာလဝမ္းေရာဂါေၾကာင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင္႔ ဆံုးပါးကုန္ၾကရာ တၿမိဳ႕တရြာတြင္ တေကာင္ၾကြက္ တမ်က္ႏွာ က်န္ေနခဲ့ရွာေသာ ခ်ဳိတကူးမွာ တၿမိဳ႕လံုး ခိုင္းဖတ္ဘဝ ေရာက္ရရွာသည္။ တဝမ္းတခါးအတြက္ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲမွအစ ေအာက္ေျခသိမ္း၊ အမႈိက္သိမ္း၊ လူတကာ မလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္မ်ဳိးစုံျဖင့္ အသက္ဆက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ လူတကာကုိ ေအာက္က်ဳိ႕ကာ ဘဝကို ျဖစ္သည့္ နည္းျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနရသည့္ မိ-မရွိ၊ ဖ-မရွိ၊ ေဆြမ်ဳိး ဉာတကာ နတၳိ။ ခ်ဳိတကူးကို တၿမိဳ႕လံုးက ဂ႐ုဏာ သက္ၾကသည္ဟု ဆုိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ခ်ဳိတကူးကား သူ႔ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနခဲ့သည္ ဆို၏။

အႏွီ ခ်ဳိတကူးသည္ တေန႔ေသာအခါ ဒါ႐ုိက္တာ ဦးသုခ ႐ိုက္ကူးေသာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးၾကီး ေမသစ္ ပါဝင္သည့္ ဂုဏ္ရည္မတူ အမည္ရွိ အလြမ္းဇာတ္ ဘုိင္စကုပ္ကုိ ၾကည့္ေနစဥ္ ေမသစ္ၾကီး၏ ပုိင္ႏုိင္လွေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ ငိုသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုအျပင္ ေရာက္သည့္တုိင္ ေမသစ္ကို သနားမဆံုးႏုိင္ တဖြဖြ ျဖစ္ရသည္ ဆုိ၏။

တၿမိဳ႕လံုးက ဝိုင္းသနားၾကေသာ ဒုကၡသည္အစစ္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဘိုင္စကုပ္ထဲက ဒုကၡသည္အတု ေမသစ္ကုိ ၾကည့္ကာ သနားခဲ့ေလေသာေၾကာင့္ ဆရာေအာင္သင္းသည္ သူ႔ဇာတ္အဆံုးတြင္ လူတုိ႔၏ သေဘာသည္ အစစ္ထက္ အတုကို ပုိမိုျမတ္ႏိုးတတ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ပါသည္။

....

ေရးဖြဲ႔မႈပင္ သဘာဝက်န ပိုင္ႏုိင္ေလသေလာ၊ က်ေနာ္ပင္လွ်င္ ခံစားတတ္သူေပေလာ မေဝခြဲႏုိင္လင့္ကစား ခ်ဳိတကူး၏ ဇာတ္လမ္းသည္ က်ေနာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေသးေခ်။ သေဘာၤၾကီး ကမ္းက ခြာသြား႐ံုမွ်ျဖင့္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဘဝကုိ စံုးစံုးျမဳပ္ခံလုိက္ေလသေလာ၊ ေအာင္လံၿမိဳ႕တြင္ပင္ အရြယ္ေရာက္ကာ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားေလသေလာ၊ ခ်ဳိတကူး၏ သားစဥ္ေျမးဆက္တုိ႔သည္ ေအာင္လံၿမိဳ႕တြင္ ယခုတုိင္ ရွိေနေသးသေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ မဟာဇနကၠထံုး ႏွလံုးမူလ်က္၊ ရရာအလုပ္ကုိ လုပ္ကိုင္လ်က္ ေငြေၾကးစုေဆာင္းကာ လံုေလာက္သည့္တေန႔တြင္ မိသားစုရွိရာ အိႏၵိယျပည္ၾကီးသုိ႔ တမူး၊ မိုးေရးလမ္းမွ ျဖတ္သန္းျပန္သြားႏိုင္ခဲ့ေလသေလာ။

ခ်ဳိတကူးသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိဦးမည္ဆုိပါက ယခုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေပေရာ့မည္။ ခ်ဳိတကူးသည္ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ပင္ ေအာင္ျမင္ထြန္းေပါက္ေသာ ဘဝကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္ဆိုပါက ေျမလတ္ၿမိဳ႕သားတုိ႔ကလည္း ႏိုင္ငံေက်ာ္ ခ်ဳိတကူး၏ ဇာတ္လမ္း ေနာက္ဆက္တြဲကုိ စကားလက္ဆင့္ ကမ္းၾကေပလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ေသာ အသံကိုလည္း ဆက္လက္ၾကားရျခင္း မရွိေခ်။

သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်ဳိတကူးသည္ တမူး-မိုးေရးမွတဆင့္ ျပည္ေတာ္ဝင္၍ အိႏၵိယတုိက္ၾကီး၏ တေနရာတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘဝတခုကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ပါကလည္း ျမန္မာျပည္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသံုးျမန္မာစာ စာအုပ္တြင္ ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့သည္အထိ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေလေသာ သူ႔ဘဝ၏ အခန္းဆက္ကုိ၊ သူသည္လည္းေကာင္း သူ႔အနီးဝန္းက်င္မွ သူတို႔သည္ေကာင္း စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႔ ေရးျပေပလိမ့္မည္။

ယခုမူ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတင္းေနာက္ထပ္ အစအန မရသည္ကုိ ေထာက္႐ႈပါက ဇာတ္လမ္းတြင္ အစပိုင္းက ေရးဖြဲ႔ခဲ့သကဲ့သုိ႔ ခ်ဳိတကူးသည္ သာမန္ဒုကၡသည္တဦးအျဖစ္ ဘဝကို အဆံုးသတ္သြားဟန္ ရွိေလသည္။ ေမသစ္၏ ဂုဏ္ရည္မတူကုိ ၾကည့္၍ ငိုသည့့္နည္းတူ ေရႊဘ၊ တင္ညႊန္႔တို႔၏ ဘိုင္စကုတ္မ်ားကုိ ၾကည့္ကာ လက္သီးထိုးခန္းမ်ားကို အားက်ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ သာေဂါင္၊ သာဆန္း၊ ေအးကုိ တုိ႔၏ ဟာသကားမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊြင္ေနခဲ့သည္ဟုပင္ ေတြးစရာ ရွိေပေတာ့သည္။

ခ်ဳိတကူး တေယာက္ ဘုိင္စကုပ္ ၾကည့္လုိက္၊ ငိုလိုက္ရီလုိက္၊ အားတက္လိုက္၊ စိတ္ဓာတ္က်လိုက္ပံုစံႏွင့္ ဘဝကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ႔ ခ်ဳိတကူးကား အတုကို ျမတ္ႏိုးရင္း ငိုလိုက္ရီလုိက္ႏွင့္ပင္ ဘဝကို အဆံုးသတ္သြားသူ ေပတကား။

ဤေနရာသုိ႔ အေတြးစ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ခ်ဳိတကူးျဖစ္ေနသည္ကုိ အလန္႔တၾကား ေတြ႔ရွိရေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေဆြမရွိ၊ မ်ဳိးမရွိ ဖူးခက္ၿမိဳ႕သုိ႔ အိတ္တလံုးဆြဲကာ တေကာင္ၾကြက္ တမ်က္ႏွာ ေရာက္ခဲ့သူတည္း။ ထမင္းတလုပ္အတြက္ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲ၊ ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ရသည့္တုိင္ က်ေနာ္႔ဘဝ မ်က္ႏွာငယ္ရေသာ အေျခအေနတြင္ ခ်ဳိတကူးသည္ က်ေနာ့္ထက္ မသာေခ်။ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ ဖူးခက္၊ ကြာမည္။ မ်က္ႏွာငယ္ရ၊ တေၾကာင့္ၾကၾက ဘဝကား ထပ္တူပင္။

ေရာက္စကေသာ္ ဆိပ္ကမ္းမွ သေဘၤာဥၾသသံေၾကာင့္ ခြာေလသည္တြင္ ခ်ဳိတကူးတုိ႔သားအဖ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေယာင္နန က်န္ခဲ႔သည္ ခံစားမႈႏွင့္ တူတန္ေကာင္း၏။ တျဖည္းျဖည္း လမွ ႏွစ္သို႔တုိင္ေသာ္ ….. က်ေနာ္သည္ ကြတ္တီယိုေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီ။ စူပါမားကက္တကာ၊ ကုန္တုိက္အႏွံ႔မွာ ေစ်းဝယ္ရင္း စိတ္ေျဖသည္။ ကြန္ျပဴတာတလံုးႏွင့္ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးသည္။ ပါေတာင္၊ ကမလာ၊ ကရြန္ကတ ကမ္းေျခအလွေတြမွာ ယစ္မူးသည္။

ဖူးခက္ၿမိဳ႕့မွာေနရင္း အင္တာနက္မွလည္းေကာင္း၊ ေရဒီယုိမွလည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ၾကီး အျဖစ္သနစ္စံုကို က်ေနာ္ နားေထာင္ၿမဲျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခ်ာင္းေျမာင္း႐ိုက္ႏွက္ခံရသည္ကို ၾကားေသာ္ က်ေနာ့္ အမ်ဳိးအတြက္ ရွက္သည္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ အေလာင္းတို႔ပင္ ေျမမျမႇဳပ္ႏုိင္ေသာ အျဖစ္တုိ႔ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ရေလာက္ေအာင္ ဝမ္းနည္းသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားတက္ၾကြသူမ်ားကုိ ဥပေဒလက္လြတ္ မတရား ေထာင္ခ်မႈမ်ား၊ နယ္ေဝးေထာင္မ်ားသုိ႔ ပုိ႔႐ံုမက မိသားစုႏွင့္ပင္ ေတြ႔ခြင့္မေပးသည္အထိ ရက္စက္ယုတ္မာမႈမ်ားကို ၾကားရသိရသည့္အခါ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ေဒါသထြက္ကာ ေပါက္ကြဲရသည္။ ဘန္ကီမြန္းကိုလည္း အားကိုးတၾကီး ေမွ်ာ္လင့္၏။ ဂမ္ဘာရီကိုလည္း တိတ္တခိုး မွီခုိသည္။ အေမရိကန္၊ အာဆီယံ၊ ဥေရာပသမဂၢတုိ႔ကိုလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာသတင္းေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ရသည္။ အုိဘားမား သတင္းေၾကာင့္ အားတက္သည္။ က်ေနာ္သည္ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဘာထူးပါသနည္း။

တျဖည္းျဖည္း ဖူးခက္ၿမိဳ႕အႏွံ႔မွ ေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္လာသည့္အခါ အခ်ဳိ႕မွာ ခဏတျဖဳတ္ ဟူ၍သာ လာလိုက္ၾကသည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ဝန္းက်င္ပင္ ရွိခဲ့ၾကၿပီ။ ရဲမ်ားႏွင့္ဆံုေသာ္ ေျပရာေျပေၾကာင္း လာဘတ္ထိုး၊ လာဘ္ထိုး ညိႇၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မူ မေတြ႔ေအာင္ ေရွာင္ၾကတိမ္းၾက၊ ဂ်က္ဆီဂ်ိန္းၾကသည္။ ဘဝတဝမ္းတခါး ေငြစတခ်ဳိ႕ စုမိေလျငား ႐ုန္းၾကကုန္ၾကသည္။ ခ်မ္း … ဘီယာေလးႏွင့္ ေမြ႔သည္။ ခ႐ုန္ထစ္ စီးကရက္ကို ေမြ႔သည္။ ထုိင္းအစားအစာ ခပ္စပ္စပ္ကုိ ခံုမင္ေနတတ္ၿပီ။ တခါတခါ အၾကာၾကီး သတိေမ့ေမ်ာေနရာမွ သတိျပန္လည္လာေသာ လူမမာလုိ ျမန္မာျပည္သတင္း ဘာထူးေသးလဲ .. ႏႈတ္ခြန္းဟဟ ေမးတတ္ၾကသည္။ အသက္ကိုပင္ ရဲရဲဟ မရႉဝံ့ၾကေသာ္ျငား ဆက္၍ဆက္ခါ ေပ်ာ္ကာေနၿမဲျဖစ္၏။ ျမန္မာျပည္ၾကီးသာေၾကာင္းကုိၾကားလွ်င္ လြမ္းေမာ၍၊ ခ်ာေၾကာင္းကိုၾကားလွ်င္ အမ်က္ထြက္သည္။ ေနာင္ေသာ္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေပ်ာ္မပ်က္ၾကျပန္။ ခ်ဳိတကူး ပံုႏွယ္ သာတည္း။

ထိုမူတဝ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္ႏွင္႔ ဥေရာပႏုိင္ငံ အႏွံ႔အျပားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနၾကေလကုန္ေသာ ျမန္မာျပည္ဖြားတို႔လည္း က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီသမွ်၊ ၾကားသိသမွ် ဤနည္းႏွင္ႏွင္သာတည္း။

ဒုကၡသည္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဒုကၡေတာထဲမွာေန၍ အတုကုိ ျမတ္ႏိုး ငိုေၾကြးေနသူ။ ဒုကၡႏြံကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ။ က်ေနာ္တို႔ကား ခ်ဳိတကူး၏ ေျခရာကုိ နင္းသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။

အတုေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အစစ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ငိုကာ ရယ္ကာမွ်ျဖင့္ေတာ့ ေအာင္ပြဲသုိ႔ ခ်ီႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ငိုျခင္း၊ ရယ္ျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ၿပံဳးျခင္း၊ မဲ့ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ တက္ၾကြျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္းကား သဘာဝတရားမွ်သာျဖစ္၍ ထူးဆန္းလွသည္ မဟုတ္ေခ်။ ေလာကတံထြာ ဓမၼတာျဖစ္၍ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကုိ မေဆာင္ၾကဥ္းေခ်။

ထိုသည္ လမ္းဆံုး မဟုတ္တန္ေခ်။ ခ်ဳိတကူးကုိ က်ေနာ္ ေျခရာခံသည့္နည္းတူ ေနာင္လာလတၱံေသာ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္တုိ႔သည္ က်ေနာ့္တို႔ကို ေျခရာခံၾကေပလိမ့္မည္၊ ထုိနံေရာအခါတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္တူသူ စာရင္းတြင္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

စတုတၱတန္း ဖတ္စာပါ သားတေယာက္ကိုသာ ျမင္သည္ဟူေသာ ပံုျပင္ကိုပါ ဆင္ျခင္ကာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕စရာပင္။ ပံုျပင္အက်ဥ္းကိုမူ ေအာက္ပါအတုိင္း ဖတ္႐ႈေစလိုပါသည္။

ဇရပ္အုိတခုေပၚတြင္ အဘုိးအိုတဦး ထိုင္လ်က္နားေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေရတြင္းတခုတြင္ မိန္းမၾကီး သံုးဦး ေရအိုးကိုယ္စီျဖင့္ ေရငင္လ်က္ရွိၾကစဥ္ ပထမ မိန္းမၾကီးက သူ၏ သားသည္ သီခ်င္းဆိုရာ၌ အသံ အလြန္ေကာင္းသူဟု ဆုိ၏။ ဒုတိယ မိန္းမၾကီးကမူ သူ၏ သားသည္ အေျပးအလြန္သန္သည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ တတိယ မိန္းမၾကီးကမူ သားျဖစ္သူအေၾကာင္း တခြန္းမွ် မဟေခ်။

ထုိစဥ္ ကေလးငယ္သံုးဦးသည္ ေရတြင္းရွိရာသုိ႔ လာေနၾက၏။ တဦးေသာ ကေလးမွာ အလြန္ သာယာေသာ ေတးသီခ်င္း တပုဒ္ကုိ သီဆုိရင္း လာေန၏။ အျခားကေလး တဦးမွာမူ သံေဂြတခုကုိ လွိမ့္လ်က္ အေျပးလာေန၏။ ထိုကေလး ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ေရတြင္းဘက္သုိ႔လွည့္၍ပင္ မၾကည့္ေခ်။ ေနာက္ဆံုး ခပ္မွန္မွန္ ေလွ်ာက္လာေနေသာ ကေလးငယ္မွာ ေရတြင္းရွိရာသုိ႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာကာ တတိယ မိန္းမၾကီး၏ ေရအိုးကို ထမ္းလ်က္ ထြက္ခြာသြားေလသည္။

ထုိအခါ ပထမႏွင့္ ဒုတိယ မိန္းမၾကီးတုိ႔က ဇရပ္ေပၚရွိ အဘုိးအုိအား မိမိတို႔၏ သားမ်ားကုိ ျမင္လုိက္ပါသေလာ ဟု ေမး၏။ ဤတြင္အဘိုးအုိက " ကၽြႏ္ုပ္ သားတေယာက္ကိုသာ ျမင္ပါသည္" ဟု ဆိုသည္။

သည္လိုပံုႏွင့္ မုိးၾကီးခ်ဳပ္ေပေရာ့မည္။

ျပည္ပသုိ႔ ေရာက္ေနၾကေသာ ျမန္မာအားလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ အဘိုးအုိတေယာက္သာ ရွိပါမူ ....." ျမန္မာျပည္သားမ်ားကုိ ျမင္မိပါသေလာ" ေမးသူရွိသည္ ဟူျငားအံ့။ " ကၽြႏ္ုပ္ ခ်ဳိတကူးတုိ႔ကိုသာ ျမင္သည္" ဟု ဆိုမည္ ထင္၏။ ကမၻာ့အတန္းအစား ဝိဉာဥ္မ်ားတြင္ ပံုပန္းခ်ီေရးျခင္းငွာ စာရင္းမဝင္ေသာ ခ်ဳိတကူးပံုတူ စာရင္းတြင္ က်ေနာ္သည္လည္း အပါအဝင္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။