ကိုဝိုင္း(မိုးညွင္း)
ေအာက္တိုဘာ ၉ ၊ ေဆာအူးလ္ျမိဳ႔။
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း (ကိုရီးယား)( Dhammaduta Buddhist Association - Korea ) လုပ္ငန္းေကာ္မတီသည္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ အတူ ၊ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္ စုေပါင္းမဟာဘံုကထိန္ပြဲေတာ္ကို ေအာက္ပါ အစီအစဥ္အတိုင္း က်င္းပမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္ -
ရက္စြဲ-
၁၃၇၁ခု ႏွစ္ ၊ တန္ေဆာင္မုန္း လဆန္း ၁ ရက္ ၊ တနဂၤေႏြေန႔
( ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္ )
ေနရာ -
ဓမၼဒူတသိမ္ေတာ္ ခမ္းမ
အစီအစဥ္ –
- ၁၁း၁၅ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္ျခင္း ။
- ၁၁း၅ဝ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ေန႔လည္စာ သံုးေဆာင္ျခင္း ။
- ၁၃း၁၅ ေခတၱအနားယူျခင္း ။
- ၁၃း၃ဝ အခမ္းအနား စတင္ျခင္း ။
- ၁၃း၃၅ ကထိန္သကၤန္း ႏွင့္တကြ အလွဴပစၥည္းမ်ားဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း ၊ တရားနာယူျခင္း ၊ အလွဴေတာ္အစုစု ေရစက္ခ် အမွ်အတန္းေပးေဝျခင္း ။
- ၁၅းဝဝ အခမ္းအနားျပီးဆံုးျခင္း ။
Friday, October 9, 2009
နက္နဲတဲ့သက္ေရာက္မႈ
သင့္ေဘးနားမွာ သင္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး႐ွိရင္ သင့္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ထိခိုက္မႈေတြ မျဖစ္ရေလေအာင္ ဒီပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ပန္းစည္း၊ သစ္သီးေတြ နဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ယူၿပီး ေဆး႐ံုကို သြားခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေဆး႐ံုကို လာေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။
ေခါင္းငံု႔ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ေတာင္ လူနာခန္းကို ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲလာေနတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္အၿမဲလာေနတဲ့အတြက္ လူနာကုတင္ေပၚမွာလဲေနတဲ့လူနာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးပါ။
တံခါးကို တေျဖးေျဖးဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူမ အိပ္ေနတယ္။ စာအုပ္ေတြ ပန္းစည္းေတြကို ထားလိုက္ၿပီးတယ္။ စာအုပ္က သူမအတြက္ အပ်င္းေျပေအာင္လို႔ပါ။ သူမဒီေဆး႐ံုကေန ဆင္းရအံုးမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဧည့္သည္နားေနတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူမႏိုးလာတာကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေနတဲ့လူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေငးငိုင္ေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမစဥ္းစားပဲ ေငးငိုင္မွသာကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တေတြနဲ႔မခံစားေနရမွာ….
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္မေလးတေယာက္ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာလာထိုင္တယ္…. ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိဘူး… ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေငးေနခဲ့တယ္…. ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိထဲမွာ သူမေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကို ျမင္သြားတယ္။ အလြန္ၾကည့္ရဆိုးတဲ့ ေရေႏြးပူေလာင္ထားတဲ့ဒဏ္ရာပါပဲ…..
သူမ ဒဏ္ရာကို မဖုန္းမကြယ္ပဲ လူျမင္သာေအာင္ ေဘာင္းဘီ ဒူးေလာက္နဲ႔ ဖိနပ္ကိုလဲ ဒဏ္ရာကို ဖုန္းေစတဲ့ ဖိနပ္မ်ိဳးမ၀တ္ထားဘူး
ကၽြန္ေတာ္ သူမေျခေထာက္ကိုၾကည့္ေနတာကို သူမသိေတာ့ `အရမ္းအံ့ၾသေနတာလား´ လို႔ေမးတယ္။
`ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာဒီဒဏ္ရာမဟုတ္ပါဘူး၊ သတၱိကိုအံ့ၾသတာ၊ သာမာန္မိန္းကေလးတေယာက္ဆိုရင္ ဒီလိုဒဏ္ရာနဲ႔ဆို ဖုန္းကြယ္ထားမွာေသခ်ာ္တယ္´
`ကၽြန္မအရင္က ဖုန္းထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုမဖုန္းေတာ့ဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ဖိနပ္ ႀကိဳက္တဲ့ ေဘာင္းဘီ၀တ္လို႔ရၿပီ´
``ဘာလို႔လဲ´´
`ကၽြန္မခ်စ္သူကဒီဒဏ္ရာကို လက္ခံတယ္။ သူေတာင္လက္ခံတယ္ ကၽြန္မဘာလို႔မလက္ခံရမွာလဲ´
အဲဒီဒဏ္ရာေလးက ၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္႐ုပ္ဆိုးပါတယ္ ….
သူမရဲ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္…
မိန္းကေလးရဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ဘာမ်ားပတ္သက္ေနလဲ… အထူးသျဖင့္ ခ်စ္သူေကာင္ေလးေျပာလိုက္တဲ့ ေ၀ဖန္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္…..?????
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူေကာင္မေလးေဆး႐ံုတက္တာ အစားမစားတဲ့ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္။ အစားေတြမစားေတာ့ pressure ေတြက်တယ္၊ ႏွလံုးခုန္တာေတြ မမွန္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္မေ႐ြးအသက္အႏ ၱရာယ္႐ွိႏိုင္လို႔ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြးေလာင္ဒဏ္ရာ႐ွိတဲ့ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေဆး႐ံုတက္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က `ဒီ့ထက္နည္းနည္းပိန္ရင္ေကာင္းမွာပဲ´ လို႔ေျပာခဲ့မိတယ္။
လူဆိုတဲ့ သဘာ၀အေလ်ာက္ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘႀကီးမိတယ္။ ၿပီးျပည့္စံုတာကို လိုလားခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲ model girl ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေျပာေလ့႐ွိတယ္။
သူ႔ရဲ့မိသားစုထဲမွာပိန္တာမ႐ွိတဲ့အေၾကာင္းအၿမဲေျပာခဲ့တယ္။ သူအရမ္းမ၀ပါဘူး။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ အရိပ္နဲ႔ ဆိုရင္ ႐ွိသင့္တဲ့ အေလးခ်ိန္မွာ႐ွိေနတယ္။ ၀တယ္ေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ ျပည့္ျပည့္ေလးေပါ့။
ဒါလဲကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ပါဘူး သူမ အားကစားမလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ႀကိဳးခုန္ဖို႔ႀကိဳး၀ယ္ေပးခဲ့တယ္…. သူမ မခုန္ခ်င္ခဲ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္က ` ဒီကမာၻမွာ ဆင္ပဲ ႀကိဳးမခုန္တတ္တာ´ ဆိုၿပီး သူမကို ေလာင္ရယ္ခဲ့တယ္။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္းမသိ သူမ ပိန္ပိန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာလာတယ္…. လုပ္မယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ႏိုင္တာမ႐ွိပါဘူး လို႔ေျပာခဲ့ေသးတယ္……
ဒီလိုနဲ႔ ဒီကိစၥက ျဖစ္ပ်က္သြားတာက ခုထိမၿပီးေသးပါဘူး။ သူမ ခဏခဏမူးလဲခဲ့တယ္…. စားၿပီးရင္ ျပန္အန္ေစခဲ့တယ္။ အန္ရင္းကေန လူပံုလဲမေပါက္ေတာ့ဘူး….
အခု သူမအစာအိမ္ေတြေယာင္ေနတယ္။ အစာအိမ္အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္။ အစာလမ္းေၾကာင္းလဲ ေသြးေတြထြက္ေနတယ္……. အန္တာက အေလ့အထလိုျဖစ္ၿပီး အစားမစားလဲ အန္ေနတယ္…..
သူမအားမ႐ွိလို႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ေတာင္ သူမ မျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းမသိဘူး။
သူမကေတာ့ သူပိန္သြားၿပီ ဆိုတာကို ပဲ ၀မ္းသာအားရေျပာေနတယ္…..
ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လူနာခန္းထဲကို ျပန္၀င္လာခဲ့တယ္……သူမႏိုးေနၿပီ ေပ်ာ့ဖတ္ေနတဲ့ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး `ျမန္ျမန္က်န္းမာေအာင္လုပ္ အိမ္ျပန္မယ္ ပိန္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူး….´´
`ဘယ္ရမလဲ ဒီမွာၾကည့္ အသားေတြပဲ ၀လြန္းတယ္´ ဆိုၿပီးေျပာေနတဲ့သူမကိုၾကည့္လိုက္တာ သြားေတြလဲ သြားပိုးေတြစားကုန္ၿပီ။ အၿမဲအန္ေတာ့ အစာအိမ္က အခ်ဥ္ရည္ေတြေၾကာင့္ သူမသြားေတြကို ပိုးစားေစခဲ့တယ္။
ဆရာ၀န္က သူမကို စိတ္ေရာဂါပါ ကုေပးရမယ္လို႔ေျပာတယ္… ဒီလို အစားမစားတဲ့လူနာေတြဟာ အ႐ိုးေပၚအရည္တင္ေနတာေတာင္ ၀လြန္းတယ္ပဲထင္ေနတယ္။
ဘာလို႔ဒီလိုေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ…. ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရတယ္….
ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ……… ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္…..
သူမဒီလို ေ၀ဒနာေတြခံစားေနရတာထက္ ကၽြန္ေတာ္ သူမဒီထက္၀ေနလဲ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္…
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့တာ ပိန္လို႔ ၀လို႔မဟုတ္ပါဘူးး
ေရေႏြးေလာင္ဒဏ္ရာနဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ့ခ်စ္သူက ဒဏ္ရာကို လက္ခံခဲ့လို႔ ေကာင္မေလး သူ႔ကိုယ္သူ လက္ခံႏိုင္ခဲ့တယ္….
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကို သူ႔ကိုယ္သူ မလက္ခံႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္…
ကိုယ္ကို confident ႐ွိတယ္ဆိုတာလဲ တျခားသူရဲ့သက္ေရာက္မႈ႐ွိပါတယ္….
စကားတစ္ခြန္းနဲ႔လဲ မထင္မွတ္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈႀကီးကို ျဖစ္ေစပါတယ္….
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုနဲ႔ သူမကို စားလာေအာင္ သူမကို ေကၽြးရင္း `အခုအရမ္းပိန္ေနၿပီ ဘာလို႔ ဆက္ပိန္ေနအုန္းမွာလဲ´´ လို႔ ေမးတယ္.
`` ဘာလို႔လဲဆို…ငါအရမ္းေၾကာက္တယ္.. ငါမပိန္ရင္ နင္ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့မွာကို….´´
ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေလးေတြ၀ဲေနတယ္…
ဒီေလာက္ နက္နဲတဲ့သက္ေရာက္မႈ႐ွိသြားရတာလဲ….
သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ တခုနဲ႔………
ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ပါလား
ကၽြန္ေတာ္ ပန္းစည္း၊ သစ္သီးေတြ နဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ယူၿပီး ေဆး႐ံုကို သြားခဲ့တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေဆး႐ံုကို လာေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။
ေခါင္းငံု႔ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ေတာင္ လူနာခန္းကို ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲလာေနတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္အၿမဲလာေနတဲ့အတြက္ လူနာကုတင္ေပၚမွာလဲေနတဲ့လူနာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးပါ။
တံခါးကို တေျဖးေျဖးဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူမ အိပ္ေနတယ္။ စာအုပ္ေတြ ပန္းစည္းေတြကို ထားလိုက္ၿပီးတယ္။ စာအုပ္က သူမအတြက္ အပ်င္းေျပေအာင္လို႔ပါ။ သူမဒီေဆး႐ံုကေန ဆင္းရအံုးမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဧည့္သည္နားေနတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူမႏိုးလာတာကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေနတဲ့လူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေငးငိုင္ေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမစဥ္းစားပဲ ေငးငိုင္မွသာကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တေတြနဲ႔မခံစားေနရမွာ….
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္မေလးတေယာက္ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာလာထိုင္တယ္…. ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိဘူး… ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေငးေနခဲ့တယ္…. ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိထဲမွာ သူမေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကို ျမင္သြားတယ္။ အလြန္ၾကည့္ရဆိုးတဲ့ ေရေႏြးပူေလာင္ထားတဲ့ဒဏ္ရာပါပဲ…..
သူမ ဒဏ္ရာကို မဖုန္းမကြယ္ပဲ လူျမင္သာေအာင္ ေဘာင္းဘီ ဒူးေလာက္နဲ႔ ဖိနပ္ကိုလဲ ဒဏ္ရာကို ဖုန္းေစတဲ့ ဖိနပ္မ်ိဳးမ၀တ္ထားဘူး
ကၽြန္ေတာ္ သူမေျခေထာက္ကိုၾကည့္ေနတာကို သူမသိေတာ့ `အရမ္းအံ့ၾသေနတာလား´ လို႔ေမးတယ္။
`ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာဒီဒဏ္ရာမဟုတ္ပါဘူး၊ သတၱိကိုအံ့ၾသတာ၊ သာမာန္မိန္းကေလးတေယာက္ဆိုရင္ ဒီလိုဒဏ္ရာနဲ႔ဆို ဖုန္းကြယ္ထားမွာေသခ်ာ္တယ္´
`ကၽြန္မအရင္က ဖုန္းထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုမဖုန္းေတာ့ဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ဖိနပ္ ႀကိဳက္တဲ့ ေဘာင္းဘီ၀တ္လို႔ရၿပီ´
``ဘာလို႔လဲ´´
`ကၽြန္မခ်စ္သူကဒီဒဏ္ရာကို လက္ခံတယ္။ သူေတာင္လက္ခံတယ္ ကၽြန္မဘာလို႔မလက္ခံရမွာလဲ´
အဲဒီဒဏ္ရာေလးက ၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္႐ုပ္ဆိုးပါတယ္ ….
သူမရဲ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္…
မိန္းကေလးရဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ဘာမ်ားပတ္သက္ေနလဲ… အထူးသျဖင့္ ခ်စ္သူေကာင္ေလးေျပာလိုက္တဲ့ ေ၀ဖန္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္…..?????
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူေကာင္မေလးေဆး႐ံုတက္တာ အစားမစားတဲ့ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္။ အစားေတြမစားေတာ့ pressure ေတြက်တယ္၊ ႏွလံုးခုန္တာေတြ မမွန္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္မေ႐ြးအသက္အႏ ၱရာယ္႐ွိႏိုင္လို႔ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြးေလာင္ဒဏ္ရာ႐ွိတဲ့ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေဆး႐ံုတက္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က `ဒီ့ထက္နည္းနည္းပိန္ရင္ေကာင္းမွာပဲ´ လို႔ေျပာခဲ့မိတယ္။
လူဆိုတဲ့ သဘာ၀အေလ်ာက္ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘႀကီးမိတယ္။ ၿပီးျပည့္စံုတာကို လိုလားခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲ model girl ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေျပာေလ့႐ွိတယ္။
သူ႔ရဲ့မိသားစုထဲမွာပိန္တာမ႐ွိတဲ့အေၾကာင္းအၿမဲေျပာခဲ့တယ္။ သူအရမ္းမ၀ပါဘူး။ ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ အရိပ္နဲ႔ ဆိုရင္ ႐ွိသင့္တဲ့ အေလးခ်ိန္မွာ႐ွိေနတယ္။ ၀တယ္ေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ ျပည့္ျပည့္ေလးေပါ့။
ဒါလဲကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ပါဘူး သူမ အားကစားမလုပ္ဘူးဆိုၿပီး ႀကိဳးခုန္ဖို႔ႀကိဳး၀ယ္ေပးခဲ့တယ္…. သူမ မခုန္ခ်င္ခဲ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္က ` ဒီကမာၻမွာ ဆင္ပဲ ႀကိဳးမခုန္တတ္တာ´ ဆိုၿပီး သူမကို ေလာင္ရယ္ခဲ့တယ္။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္းမသိ သူမ ပိန္ပိန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာလာတယ္…. လုပ္မယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ႏိုင္တာမ႐ွိပါဘူး လို႔ေျပာခဲ့ေသးတယ္……
ဒီလိုနဲ႔ ဒီကိစၥက ျဖစ္ပ်က္သြားတာက ခုထိမၿပီးေသးပါဘူး။ သူမ ခဏခဏမူးလဲခဲ့တယ္…. စားၿပီးရင္ ျပန္အန္ေစခဲ့တယ္။ အန္ရင္းကေန လူပံုလဲမေပါက္ေတာ့ဘူး….
အခု သူမအစာအိမ္ေတြေယာင္ေနတယ္။ အစာအိမ္အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္။ အစာလမ္းေၾကာင္းလဲ ေသြးေတြထြက္ေနတယ္……. အန္တာက အေလ့အထလိုျဖစ္ၿပီး အစားမစားလဲ အန္ေနတယ္…..
သူမအားမ႐ွိလို႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ေတာင္ သူမ မျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းမသိဘူး။
သူမကေတာ့ သူပိန္သြားၿပီ ဆိုတာကို ပဲ ၀မ္းသာအားရေျပာေနတယ္…..
ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လူနာခန္းထဲကို ျပန္၀င္လာခဲ့တယ္……သူမႏိုးေနၿပီ ေပ်ာ့ဖတ္ေနတဲ့ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး `ျမန္ျမန္က်န္းမာေအာင္လုပ္ အိမ္ျပန္မယ္ ပိန္ဖို႔မလိုေတာ့ဘူး….´´
`ဘယ္ရမလဲ ဒီမွာၾကည့္ အသားေတြပဲ ၀လြန္းတယ္´ ဆိုၿပီးေျပာေနတဲ့သူမကိုၾကည့္လိုက္တာ သြားေတြလဲ သြားပိုးေတြစားကုန္ၿပီ။ အၿမဲအန္ေတာ့ အစာအိမ္က အခ်ဥ္ရည္ေတြေၾကာင့္ သူမသြားေတြကို ပိုးစားေစခဲ့တယ္။
ဆရာ၀န္က သူမကို စိတ္ေရာဂါပါ ကုေပးရမယ္လို႔ေျပာတယ္… ဒီလို အစားမစားတဲ့လူနာေတြဟာ အ႐ိုးေပၚအရည္တင္ေနတာေတာင္ ၀လြန္းတယ္ပဲထင္ေနတယ္။
ဘာလို႔ဒီလိုေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ…. ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရတယ္….
ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ……… ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္…..
သူမဒီလို ေ၀ဒနာေတြခံစားေနရတာထက္ ကၽြန္ေတာ္ သူမဒီထက္၀ေနလဲ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္…
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့တာ ပိန္လို႔ ၀လို႔မဟုတ္ပါဘူးး
ေရေႏြးေလာင္ဒဏ္ရာနဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ့ခ်စ္သူက ဒဏ္ရာကို လက္ခံခဲ့လို႔ ေကာင္မေလး သူ႔ကိုယ္သူ လက္ခံႏိုင္ခဲ့တယ္….
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကို သူ႔ကိုယ္သူ မလက္ခံႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္…
ကိုယ္ကို confident ႐ွိတယ္ဆိုတာလဲ တျခားသူရဲ့သက္ေရာက္မႈ႐ွိပါတယ္….
စကားတစ္ခြန္းနဲ႔လဲ မထင္မွတ္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈႀကီးကို ျဖစ္ေစပါတယ္….
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုနဲ႔ သူမကို စားလာေအာင္ သူမကို ေကၽြးရင္း `အခုအရမ္းပိန္ေနၿပီ ဘာလို႔ ဆက္ပိန္ေနအုန္းမွာလဲ´´ လို႔ ေမးတယ္.
`` ဘာလို႔လဲဆို…ငါအရမ္းေၾကာက္တယ္.. ငါမပိန္ရင္ နင္ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့မွာကို….´´
ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေလးေတြ၀ဲေနတယ္…
ဒီေလာက္ နက္နဲတဲ့သက္ေရာက္မႈ႐ွိသြားရတာလဲ….
သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ တခုနဲ႔………
ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ပါလား
Saturday, January 31, 2009
ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္တူသူမ်ား
မင္းဒင္
ေသာၾကာေန႔၊ ဇန္နဝါရီလ 30 2009 14:14 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ဆရာေအာင္သင္း၏ "ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မတူ" ကုိ က်ေနာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဆရာေအာင္သင္း၏ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္လည္း ခ်ဳိတကူးကုိ ျပန္ေတြ႔ရျပန္သည္။ ေတြ႔ဖန္မ်ားေသာ္ ခ်ဳိတကူးကုိ က်ေနာ္ ရင္းႏွီးလာသည္။ အျပည့္အစုံ မဟုတ္သည့္တိုင္ မွတ္မိသမွ် ခ်ဳိတကူး၏ အေၾကာင္းကိုျဖင့္ ေရွးဦးစြာ ေဖာ္ျပလိုပါေသးသည္။
....
ခ်ဳိတကူးမွာ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလး တၿမဳိ႕့မွ ၁၃ ႏွစ္ဝန္းက်င္အရြယ္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားေလး ျဖစ္ပါသည္။ ခ်ဳိတကူးသည္ ထိုၿမိဳ႕သား မဟုတ္ပါ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ခ်ဳိတကူးတုိ႔ မိသားစု အိႏၵိယသုိ႔ ျပန္မည့္ သေဘာၤတစင္း ေျမလတ္ၿမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္း၌ ကပ္ေနစဥ္ ခ်ဳိတကူး တုိ႔့ သားအဖ သံုးေယာက္ အစားအေသာက္ ဝယ္ရန္ ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ အဆင္း၊ ႐ုတ္တရက္ ေလေၾကာင္းရန္ အခ်က္ေပး ဥၾသသံေၾကာင့္ သေဘၤာသည္ ကမ္းစပ္မွ အေရးေပၚ ထြက္ခြာသြားခဲ့ရာ ခ်ဳိတကူးတုိ႔ သားအဖ သံုးေယာက္မွာ မိသားစုႏွင္ ့ ကြဲလ်က္ က်န္ခဲ့ရရွာသည္ဟု ဆုိပါသည္။
မၾကာမီမွာပင္ ခ်ဳိတကူး၏ အေဖႏွင့္ အကုိမွာ ကာလဝမ္းေရာဂါေၾကာင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင္႔ ဆံုးပါးကုန္ၾကရာ တၿမိဳ႕တရြာတြင္ တေကာင္ၾကြက္ တမ်က္ႏွာ က်န္ေနခဲ့ရွာေသာ ခ်ဳိတကူးမွာ တၿမိဳ႕လံုး ခိုင္းဖတ္ဘဝ ေရာက္ရရွာသည္။ တဝမ္းတခါးအတြက္ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲမွအစ ေအာက္ေျခသိမ္း၊ အမႈိက္သိမ္း၊ လူတကာ မလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္မ်ဳိးစုံျဖင့္ အသက္ဆက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ လူတကာကုိ ေအာက္က်ဳိ႕ကာ ဘဝကို ျဖစ္သည့္ နည္းျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနရသည့္ မိ-မရွိ၊ ဖ-မရွိ၊ ေဆြမ်ဳိး ဉာတကာ နတၳိ။ ခ်ဳိတကူးကို တၿမိဳ႕လံုးက ဂ႐ုဏာ သက္ၾကသည္ဟု ဆုိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ခ်ဳိတကူးကား သူ႔ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနခဲ့သည္ ဆို၏။
အႏွီ ခ်ဳိတကူးသည္ တေန႔ေသာအခါ ဒါ႐ုိက္တာ ဦးသုခ ႐ိုက္ကူးေသာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးၾကီး ေမသစ္ ပါဝင္သည့္ ဂုဏ္ရည္မတူ အမည္ရွိ အလြမ္းဇာတ္ ဘုိင္စကုပ္ကုိ ၾကည့္ေနစဥ္ ေမသစ္ၾကီး၏ ပုိင္ႏုိင္လွေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ ငိုသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုအျပင္ ေရာက္သည့္တုိင္ ေမသစ္ကို သနားမဆံုးႏုိင္ တဖြဖြ ျဖစ္ရသည္ ဆုိ၏။
တၿမိဳ႕လံုးက ဝိုင္းသနားၾကေသာ ဒုကၡသည္အစစ္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဘိုင္စကုပ္ထဲက ဒုကၡသည္အတု ေမသစ္ကုိ ၾကည့္ကာ သနားခဲ့ေလေသာေၾကာင့္ ဆရာေအာင္သင္းသည္ သူ႔ဇာတ္အဆံုးတြင္ လူတုိ႔၏ သေဘာသည္ အစစ္ထက္ အတုကို ပုိမိုျမတ္ႏိုးတတ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ပါသည္။
....
ေရးဖြဲ႔မႈပင္ သဘာဝက်န ပိုင္ႏုိင္ေလသေလာ၊ က်ေနာ္ပင္လွ်င္ ခံစားတတ္သူေပေလာ မေဝခြဲႏုိင္လင့္ကစား ခ်ဳိတကူး၏ ဇာတ္လမ္းသည္ က်ေနာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေသးေခ်။ သေဘာၤၾကီး ကမ္းက ခြာသြား႐ံုမွ်ျဖင့္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဘဝကုိ စံုးစံုးျမဳပ္ခံလုိက္ေလသေလာ၊ ေအာင္လံၿမိဳ႕တြင္ပင္ အရြယ္ေရာက္ကာ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားေလသေလာ၊ ခ်ဳိတကူး၏ သားစဥ္ေျမးဆက္တုိ႔သည္ ေအာင္လံၿမိဳ႕တြင္ ယခုတုိင္ ရွိေနေသးသေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ မဟာဇနကၠထံုး ႏွလံုးမူလ်က္၊ ရရာအလုပ္ကုိ လုပ္ကိုင္လ်က္ ေငြေၾကးစုေဆာင္းကာ လံုေလာက္သည့္တေန႔တြင္ မိသားစုရွိရာ အိႏၵိယျပည္ၾကီးသုိ႔ တမူး၊ မိုးေရးလမ္းမွ ျဖတ္သန္းျပန္သြားႏိုင္ခဲ့ေလသေလာ။
ခ်ဳိတကူးသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိဦးမည္ဆုိပါက ယခုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေပေရာ့မည္။ ခ်ဳိတကူးသည္ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ပင္ ေအာင္ျမင္ထြန္းေပါက္ေသာ ဘဝကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္ဆိုပါက ေျမလတ္ၿမိဳ႕သားတုိ႔ကလည္း ႏိုင္ငံေက်ာ္ ခ်ဳိတကူး၏ ဇာတ္လမ္း ေနာက္ဆက္တြဲကုိ စကားလက္ဆင့္ ကမ္းၾကေပလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ေသာ အသံကိုလည္း ဆက္လက္ၾကားရျခင္း မရွိေခ်။
သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်ဳိတကူးသည္ တမူး-မိုးေရးမွတဆင့္ ျပည္ေတာ္ဝင္၍ အိႏၵိယတုိက္ၾကီး၏ တေနရာတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘဝတခုကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ပါကလည္း ျမန္မာျပည္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသံုးျမန္မာစာ စာအုပ္တြင္ ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့သည္အထိ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေလေသာ သူ႔ဘဝ၏ အခန္းဆက္ကုိ၊ သူသည္လည္းေကာင္း သူ႔အနီးဝန္းက်င္မွ သူတို႔သည္ေကာင္း စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႔ ေရးျပေပလိမ့္မည္။
ယခုမူ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတင္းေနာက္ထပ္ အစအန မရသည္ကုိ ေထာက္႐ႈပါက ဇာတ္လမ္းတြင္ အစပိုင္းက ေရးဖြဲ႔ခဲ့သကဲ့သုိ႔ ခ်ဳိတကူးသည္ သာမန္ဒုကၡသည္တဦးအျဖစ္ ဘဝကို အဆံုးသတ္သြားဟန္ ရွိေလသည္။ ေမသစ္၏ ဂုဏ္ရည္မတူကုိ ၾကည့္၍ ငိုသည့့္နည္းတူ ေရႊဘ၊ တင္ညႊန္႔တို႔၏ ဘိုင္စကုတ္မ်ားကုိ ၾကည့္ကာ လက္သီးထိုးခန္းမ်ားကို အားက်ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ သာေဂါင္၊ သာဆန္း၊ ေအးကုိ တုိ႔၏ ဟာသကားမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊြင္ေနခဲ့သည္ဟုပင္ ေတြးစရာ ရွိေပေတာ့သည္။
ခ်ဳိတကူး တေယာက္ ဘုိင္စကုပ္ ၾကည့္လုိက္၊ ငိုလိုက္ရီလုိက္၊ အားတက္လိုက္၊ စိတ္ဓာတ္က်လိုက္ပံုစံႏွင့္ ဘဝကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ႔ ခ်ဳိတကူးကား အတုကို ျမတ္ႏိုးရင္း ငိုလိုက္ရီလုိက္ႏွင့္ပင္ ဘဝကို အဆံုးသတ္သြားသူ ေပတကား။
ဤေနရာသုိ႔ အေတြးစ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ခ်ဳိတကူးျဖစ္ေနသည္ကုိ အလန္႔တၾကား ေတြ႔ရွိရေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေဆြမရွိ၊ မ်ဳိးမရွိ ဖူးခက္ၿမိဳ႕သုိ႔ အိတ္တလံုးဆြဲကာ တေကာင္ၾကြက္ တမ်က္ႏွာ ေရာက္ခဲ့သူတည္း။ ထမင္းတလုပ္အတြက္ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲ၊ ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ရသည့္တုိင္ က်ေနာ္႔ဘဝ မ်က္ႏွာငယ္ရေသာ အေျခအေနတြင္ ခ်ဳိတကူးသည္ က်ေနာ့္ထက္ မသာေခ်။ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ ဖူးခက္၊ ကြာမည္။ မ်က္ႏွာငယ္ရ၊ တေၾကာင့္ၾကၾက ဘဝကား ထပ္တူပင္။
ေရာက္စကေသာ္ ဆိပ္ကမ္းမွ သေဘၤာဥၾသသံေၾကာင့္ ခြာေလသည္တြင္ ခ်ဳိတကူးတုိ႔သားအဖ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေယာင္နန က်န္ခဲ႔သည္ ခံစားမႈႏွင့္ တူတန္ေကာင္း၏။ တျဖည္းျဖည္း လမွ ႏွစ္သို႔တုိင္ေသာ္ ….. က်ေနာ္သည္ ကြတ္တီယိုေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီ။ စူပါမားကက္တကာ၊ ကုန္တုိက္အႏွံ႔မွာ ေစ်းဝယ္ရင္း စိတ္ေျဖသည္။ ကြန္ျပဴတာတလံုးႏွင့္ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးသည္။ ပါေတာင္၊ ကမလာ၊ ကရြန္ကတ ကမ္းေျခအလွေတြမွာ ယစ္မူးသည္။
ဖူးခက္ၿမိဳ႕့မွာေနရင္း အင္တာနက္မွလည္းေကာင္း၊ ေရဒီယုိမွလည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ၾကီး အျဖစ္သနစ္စံုကို က်ေနာ္ နားေထာင္ၿမဲျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခ်ာင္းေျမာင္း႐ိုက္ႏွက္ခံရသည္ကို ၾကားေသာ္ က်ေနာ့္ အမ်ဳိးအတြက္ ရွက္သည္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ အေလာင္းတို႔ပင္ ေျမမျမႇဳပ္ႏုိင္ေသာ အျဖစ္တုိ႔ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ရေလာက္ေအာင္ ဝမ္းနည္းသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားတက္ၾကြသူမ်ားကုိ ဥပေဒလက္လြတ္ မတရား ေထာင္ခ်မႈမ်ား၊ နယ္ေဝးေထာင္မ်ားသုိ႔ ပုိ႔႐ံုမက မိသားစုႏွင့္ပင္ ေတြ႔ခြင့္မေပးသည္အထိ ရက္စက္ယုတ္မာမႈမ်ားကို ၾကားရသိရသည့္အခါ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ေဒါသထြက္ကာ ေပါက္ကြဲရသည္။ ဘန္ကီမြန္းကိုလည္း အားကိုးတၾကီး ေမွ်ာ္လင့္၏။ ဂမ္ဘာရီကိုလည္း တိတ္တခိုး မွီခုိသည္။ အေမရိကန္၊ အာဆီယံ၊ ဥေရာပသမဂၢတုိ႔ကိုလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာသတင္းေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ရသည္။ အုိဘားမား သတင္းေၾကာင့္ အားတက္သည္။ က်ေနာ္သည္ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဘာထူးပါသနည္း။
တျဖည္းျဖည္း ဖူးခက္ၿမိဳ႕အႏွံ႔မွ ေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္လာသည့္အခါ အခ်ဳိ႕မွာ ခဏတျဖဳတ္ ဟူ၍သာ လာလိုက္ၾကသည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ဝန္းက်င္ပင္ ရွိခဲ့ၾကၿပီ။ ရဲမ်ားႏွင့္ဆံုေသာ္ ေျပရာေျပေၾကာင္း လာဘတ္ထိုး၊ လာဘ္ထိုး ညိႇၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မူ မေတြ႔ေအာင္ ေရွာင္ၾကတိမ္းၾက၊ ဂ်က္ဆီဂ်ိန္းၾကသည္။ ဘဝတဝမ္းတခါး ေငြစတခ်ဳိ႕ စုမိေလျငား ႐ုန္းၾကကုန္ၾကသည္။ ခ်မ္း … ဘီယာေလးႏွင့္ ေမြ႔သည္။ ခ႐ုန္ထစ္ စီးကရက္ကို ေမြ႔သည္။ ထုိင္းအစားအစာ ခပ္စပ္စပ္ကုိ ခံုမင္ေနတတ္ၿပီ။ တခါတခါ အၾကာၾကီး သတိေမ့ေမ်ာေနရာမွ သတိျပန္လည္လာေသာ လူမမာလုိ ျမန္မာျပည္သတင္း ဘာထူးေသးလဲ .. ႏႈတ္ခြန္းဟဟ ေမးတတ္ၾကသည္။ အသက္ကိုပင္ ရဲရဲဟ မရႉဝံ့ၾကေသာ္ျငား ဆက္၍ဆက္ခါ ေပ်ာ္ကာေနၿမဲျဖစ္၏။ ျမန္မာျပည္ၾကီးသာေၾကာင္းကုိၾကားလွ်င္ လြမ္းေမာ၍၊ ခ်ာေၾကာင္းကိုၾကားလွ်င္ အမ်က္ထြက္သည္။ ေနာင္ေသာ္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေပ်ာ္မပ်က္ၾကျပန္။ ခ်ဳိတကူး ပံုႏွယ္ သာတည္း။
ထိုမူတဝ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္ႏွင္႔ ဥေရာပႏုိင္ငံ အႏွံ႔အျပားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနၾကေလကုန္ေသာ ျမန္မာျပည္ဖြားတို႔လည္း က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီသမွ်၊ ၾကားသိသမွ် ဤနည္းႏွင္ႏွင္သာတည္း။
ဒုကၡသည္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဒုကၡေတာထဲမွာေန၍ အတုကုိ ျမတ္ႏိုး ငိုေၾကြးေနသူ။ ဒုကၡႏြံကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ။ က်ေနာ္တို႔ကား ခ်ဳိတကူး၏ ေျခရာကုိ နင္းသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
အတုေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အစစ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ငိုကာ ရယ္ကာမွ်ျဖင့္ေတာ့ ေအာင္ပြဲသုိ႔ ခ်ီႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ငိုျခင္း၊ ရယ္ျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ၿပံဳးျခင္း၊ မဲ့ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ တက္ၾကြျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္းကား သဘာဝတရားမွ်သာျဖစ္၍ ထူးဆန္းလွသည္ မဟုတ္ေခ်။ ေလာကတံထြာ ဓမၼတာျဖစ္၍ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကုိ မေဆာင္ၾကဥ္းေခ်။
ထိုသည္ လမ္းဆံုး မဟုတ္တန္ေခ်။ ခ်ဳိတကူးကုိ က်ေနာ္ ေျခရာခံသည့္နည္းတူ ေနာင္လာလတၱံေသာ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္တုိ႔သည္ က်ေနာ့္တို႔ကို ေျခရာခံၾကေပလိမ့္မည္၊ ထုိနံေရာအခါတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္တူသူ စာရင္းတြင္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
စတုတၱတန္း ဖတ္စာပါ သားတေယာက္ကိုသာ ျမင္သည္ဟူေသာ ပံုျပင္ကိုပါ ဆင္ျခင္ကာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕စရာပင္။ ပံုျပင္အက်ဥ္းကိုမူ ေအာက္ပါအတုိင္း ဖတ္႐ႈေစလိုပါသည္။
ဇရပ္အုိတခုေပၚတြင္ အဘုိးအိုတဦး ထိုင္လ်က္နားေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေရတြင္းတခုတြင္ မိန္းမၾကီး သံုးဦး ေရအိုးကိုယ္စီျဖင့္ ေရငင္လ်က္ရွိၾကစဥ္ ပထမ မိန္းမၾကီးက သူ၏ သားသည္ သီခ်င္းဆိုရာ၌ အသံ အလြန္ေကာင္းသူဟု ဆုိ၏။ ဒုတိယ မိန္းမၾကီးကမူ သူ၏ သားသည္ အေျပးအလြန္သန္သည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ တတိယ မိန္းမၾကီးကမူ သားျဖစ္သူအေၾကာင္း တခြန္းမွ် မဟေခ်။
ထုိစဥ္ ကေလးငယ္သံုးဦးသည္ ေရတြင္းရွိရာသုိ႔ လာေနၾက၏။ တဦးေသာ ကေလးမွာ အလြန္ သာယာေသာ ေတးသီခ်င္း တပုဒ္ကုိ သီဆုိရင္း လာေန၏။ အျခားကေလး တဦးမွာမူ သံေဂြတခုကုိ လွိမ့္လ်က္ အေျပးလာေန၏။ ထိုကေလး ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ေရတြင္းဘက္သုိ႔လွည့္၍ပင္ မၾကည့္ေခ်။ ေနာက္ဆံုး ခပ္မွန္မွန္ ေလွ်ာက္လာေနေသာ ကေလးငယ္မွာ ေရတြင္းရွိရာသုိ႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာကာ တတိယ မိန္းမၾကီး၏ ေရအိုးကို ထမ္းလ်က္ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ထုိအခါ ပထမႏွင့္ ဒုတိယ မိန္းမၾကီးတုိ႔က ဇရပ္ေပၚရွိ အဘုိးအုိအား မိမိတို႔၏ သားမ်ားကုိ ျမင္လုိက္ပါသေလာ ဟု ေမး၏။ ဤတြင္အဘိုးအုိက " ကၽြႏ္ုပ္ သားတေယာက္ကိုသာ ျမင္ပါသည္" ဟု ဆိုသည္။
သည္လိုပံုႏွင့္ မုိးၾကီးခ်ဳပ္ေပေရာ့မည္။
ျပည္ပသုိ႔ ေရာက္ေနၾကေသာ ျမန္မာအားလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ အဘိုးအုိတေယာက္သာ ရွိပါမူ ....." ျမန္မာျပည္သားမ်ားကုိ ျမင္မိပါသေလာ" ေမးသူရွိသည္ ဟူျငားအံ့။ " ကၽြႏ္ုပ္ ခ်ဳိတကူးတုိ႔ကိုသာ ျမင္သည္" ဟု ဆိုမည္ ထင္၏။ ကမၻာ့အတန္းအစား ဝိဉာဥ္မ်ားတြင္ ပံုပန္းခ်ီေရးျခင္းငွာ စာရင္းမဝင္ေသာ ခ်ဳိတကူးပံုတူ စာရင္းတြင္ က်ေနာ္သည္လည္း အပါအဝင္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ေသာၾကာေန႔၊ ဇန္နဝါရီလ 30 2009 14:14 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ဆရာေအာင္သင္း၏ "ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မတူ" ကုိ က်ေနာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဆရာေအာင္သင္း၏ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္လည္း ခ်ဳိတကူးကုိ ျပန္ေတြ႔ရျပန္သည္။ ေတြ႔ဖန္မ်ားေသာ္ ခ်ဳိတကူးကုိ က်ေနာ္ ရင္းႏွီးလာသည္။ အျပည့္အစုံ မဟုတ္သည့္တိုင္ မွတ္မိသမွ် ခ်ဳိတကူး၏ အေၾကာင္းကိုျဖင့္ ေရွးဦးစြာ ေဖာ္ျပလိုပါေသးသည္။
....
ခ်ဳိတကူးမွာ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလး တၿမဳိ႕့မွ ၁၃ ႏွစ္ဝန္းက်င္အရြယ္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားေလး ျဖစ္ပါသည္။ ခ်ဳိတကူးသည္ ထိုၿမိဳ႕သား မဟုတ္ပါ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း ခ်ဳိတကူးတုိ႔ မိသားစု အိႏၵိယသုိ႔ ျပန္မည့္ သေဘာၤတစင္း ေျမလတ္ၿမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္း၌ ကပ္ေနစဥ္ ခ်ဳိတကူး တုိ႔့ သားအဖ သံုးေယာက္ အစားအေသာက္ ဝယ္ရန္ ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ အဆင္း၊ ႐ုတ္တရက္ ေလေၾကာင္းရန္ အခ်က္ေပး ဥၾသသံေၾကာင့္ သေဘၤာသည္ ကမ္းစပ္မွ အေရးေပၚ ထြက္ခြာသြားခဲ့ရာ ခ်ဳိတကူးတုိ႔ သားအဖ သံုးေယာက္မွာ မိသားစုႏွင္ ့ ကြဲလ်က္ က်န္ခဲ့ရရွာသည္ဟု ဆုိပါသည္။
မၾကာမီမွာပင္ ခ်ဳိတကူး၏ အေဖႏွင့္ အကုိမွာ ကာလဝမ္းေရာဂါေၾကာင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင္႔ ဆံုးပါးကုန္ၾကရာ တၿမိဳ႕တရြာတြင္ တေကာင္ၾကြက္ တမ်က္ႏွာ က်န္ေနခဲ့ရွာေသာ ခ်ဳိတကူးမွာ တၿမိဳ႕လံုး ခိုင္းဖတ္ဘဝ ေရာက္ရရွာသည္။ တဝမ္းတခါးအတြက္ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲမွအစ ေအာက္ေျခသိမ္း၊ အမႈိက္သိမ္း၊ လူတကာ မလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္မ်ဳိးစုံျဖင့္ အသက္ဆက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ လူတကာကုိ ေအာက္က်ဳိ႕ကာ ဘဝကို ျဖစ္သည့္ နည္းျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနရသည့္ မိ-မရွိ၊ ဖ-မရွိ၊ ေဆြမ်ဳိး ဉာတကာ နတၳိ။ ခ်ဳိတကူးကို တၿမိဳ႕လံုးက ဂ႐ုဏာ သက္ၾကသည္ဟု ဆုိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ခ်ဳိတကူးကား သူ႔ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ျဖတ္ေက်ာ္ေနခဲ့သည္ ဆို၏။
အႏွီ ခ်ဳိတကူးသည္ တေန႔ေသာအခါ ဒါ႐ုိက္တာ ဦးသုခ ႐ိုက္ကူးေသာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးၾကီး ေမသစ္ ပါဝင္သည့္ ဂုဏ္ရည္မတူ အမည္ရွိ အလြမ္းဇာတ္ ဘုိင္စကုပ္ကုိ ၾကည့္ေနစဥ္ ေမသစ္ၾကီး၏ ပုိင္ႏုိင္လွေသာ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ ငိုသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုအျပင္ ေရာက္သည့္တုိင္ ေမသစ္ကို သနားမဆံုးႏုိင္ တဖြဖြ ျဖစ္ရသည္ ဆုိ၏။
တၿမိဳ႕လံုးက ဝိုင္းသနားၾကေသာ ဒုကၡသည္အစစ္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဘိုင္စကုပ္ထဲက ဒုကၡသည္အတု ေမသစ္ကုိ ၾကည့္ကာ သနားခဲ့ေလေသာေၾကာင့္ ဆရာေအာင္သင္းသည္ သူ႔ဇာတ္အဆံုးတြင္ လူတုိ႔၏ သေဘာသည္ အစစ္ထက္ အတုကို ပုိမိုျမတ္ႏိုးတတ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ပါသည္။
....
ေရးဖြဲ႔မႈပင္ သဘာဝက်န ပိုင္ႏုိင္ေလသေလာ၊ က်ေနာ္ပင္လွ်င္ ခံစားတတ္သူေပေလာ မေဝခြဲႏုိင္လင့္ကစား ခ်ဳိတကူး၏ ဇာတ္လမ္းသည္ က်ေနာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေသးေခ်။ သေဘာၤၾကီး ကမ္းက ခြာသြား႐ံုမွ်ျဖင့္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဘဝကုိ စံုးစံုးျမဳပ္ခံလုိက္ေလသေလာ၊ ေအာင္လံၿမိဳ႕တြင္ပင္ အရြယ္ေရာက္ကာ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားေလသေလာ၊ ခ်ဳိတကူး၏ သားစဥ္ေျမးဆက္တုိ႔သည္ ေအာင္လံၿမိဳ႕တြင္ ယခုတုိင္ ရွိေနေသးသေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ မဟာဇနကၠထံုး ႏွလံုးမူလ်က္၊ ရရာအလုပ္ကုိ လုပ္ကိုင္လ်က္ ေငြေၾကးစုေဆာင္းကာ လံုေလာက္သည့္တေန႔တြင္ မိသားစုရွိရာ အိႏၵိယျပည္ၾကီးသုိ႔ တမူး၊ မိုးေရးလမ္းမွ ျဖတ္သန္းျပန္သြားႏိုင္ခဲ့ေလသေလာ။
ခ်ဳိတကူးသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိဦးမည္ဆုိပါက ယခုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေပေရာ့မည္။ ခ်ဳိတကူးသည္ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ပင္ ေအာင္ျမင္ထြန္းေပါက္ေသာ ဘဝကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္ဆိုပါက ေျမလတ္ၿမိဳ႕သားတုိ႔ကလည္း ႏိုင္ငံေက်ာ္ ခ်ဳိတကူး၏ ဇာတ္လမ္း ေနာက္ဆက္တြဲကုိ စကားလက္ဆင့္ ကမ္းၾကေပလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔ေသာ အသံကိုလည္း ဆက္လက္ၾကားရျခင္း မရွိေခ်။
သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်ဳိတကူးသည္ တမူး-မိုးေရးမွတဆင့္ ျပည္ေတာ္ဝင္၍ အိႏၵိယတုိက္ၾကီး၏ တေနရာတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘဝတခုကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ပါကလည္း ျမန္မာျပည္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသံုးျမန္မာစာ စာအုပ္တြင္ ေရးဖြဲ႔ထားခဲ့သည္အထိ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေလေသာ သူ႔ဘဝ၏ အခန္းဆက္ကုိ၊ သူသည္လည္းေကာင္း သူ႔အနီးဝန္းက်င္မွ သူတို႔သည္ေကာင္း စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႔ ေရးျပေပလိမ့္မည္။
ယခုမူ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတင္းေနာက္ထပ္ အစအန မရသည္ကုိ ေထာက္႐ႈပါက ဇာတ္လမ္းတြင္ အစပိုင္းက ေရးဖြဲ႔ခဲ့သကဲ့သုိ႔ ခ်ဳိတကူးသည္ သာမန္ဒုကၡသည္တဦးအျဖစ္ ဘဝကို အဆံုးသတ္သြားဟန္ ရွိေလသည္။ ေမသစ္၏ ဂုဏ္ရည္မတူကုိ ၾကည့္၍ ငိုသည့့္နည္းတူ ေရႊဘ၊ တင္ညႊန္႔တို႔၏ ဘိုင္စကုတ္မ်ားကုိ ၾကည့္ကာ လက္သီးထိုးခန္းမ်ားကို အားက်ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ သာေဂါင္၊ သာဆန္း၊ ေအးကုိ တုိ႔၏ ဟာသကားမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊြင္ေနခဲ့သည္ဟုပင္ ေတြးစရာ ရွိေပေတာ့သည္။
ခ်ဳိတကူး တေယာက္ ဘုိင္စကုပ္ ၾကည့္လုိက္၊ ငိုလိုက္ရီလုိက္၊ အားတက္လိုက္၊ စိတ္ဓာတ္က်လိုက္ပံုစံႏွင့္ ဘဝကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ႔ ခ်ဳိတကူးကား အတုကို ျမတ္ႏိုးရင္း ငိုလိုက္ရီလုိက္ႏွင့္ပင္ ဘဝကို အဆံုးသတ္သြားသူ ေပတကား။
ဤေနရာသုိ႔ အေတြးစ ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ခ်ဳိတကူးျဖစ္ေနသည္ကုိ အလန္႔တၾကား ေတြ႔ရွိရေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေဆြမရွိ၊ မ်ဳိးမရွိ ဖူးခက္ၿမိဳ႕သုိ႔ အိတ္တလံုးဆြဲကာ တေကာင္ၾကြက္ တမ်က္ႏွာ ေရာက္ခဲ့သူတည္း။ ထမင္းတလုပ္အတြက္ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲ၊ ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ရသည့္တုိင္ က်ေနာ္႔ဘဝ မ်က္ႏွာငယ္ရေသာ အေျခအေနတြင္ ခ်ဳိတကူးသည္ က်ေနာ့္ထက္ မသာေခ်။ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ေလးႏွင့္ ဖူးခက္၊ ကြာမည္။ မ်က္ႏွာငယ္ရ၊ တေၾကာင့္ၾကၾက ဘဝကား ထပ္တူပင္။
ေရာက္စကေသာ္ ဆိပ္ကမ္းမွ သေဘၤာဥၾသသံေၾကာင့္ ခြာေလသည္တြင္ ခ်ဳိတကူးတုိ႔သားအဖ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ေယာင္နန က်န္ခဲ႔သည္ ခံစားမႈႏွင့္ တူတန္ေကာင္း၏။ တျဖည္းျဖည္း လမွ ႏွစ္သို႔တုိင္ေသာ္ ….. က်ေနာ္သည္ ကြတ္တီယိုေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီ။ စူပါမားကက္တကာ၊ ကုန္တုိက္အႏွံ႔မွာ ေစ်းဝယ္ရင္း စိတ္ေျဖသည္။ ကြန္ျပဴတာတလံုးႏွင့္ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးသည္။ ပါေတာင္၊ ကမလာ၊ ကရြန္ကတ ကမ္းေျခအလွေတြမွာ ယစ္မူးသည္။
ဖူးခက္ၿမိဳ႕့မွာေနရင္း အင္တာနက္မွလည္းေကာင္း၊ ေရဒီယုိမွလည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ၾကီး အျဖစ္သနစ္စံုကို က်ေနာ္ နားေထာင္ၿမဲျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခ်ာင္းေျမာင္း႐ိုက္ႏွက္ခံရသည္ကို ၾကားေသာ္ က်ေနာ့္ အမ်ဳိးအတြက္ ရွက္သည္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ အေလာင္းတို႔ပင္ ေျမမျမႇဳပ္ႏုိင္ေသာ အျဖစ္တုိ႔ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ရေလာက္ေအာင္ ဝမ္းနည္းသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားတက္ၾကြသူမ်ားကုိ ဥပေဒလက္လြတ္ မတရား ေထာင္ခ်မႈမ်ား၊ နယ္ေဝးေထာင္မ်ားသုိ႔ ပုိ႔႐ံုမက မိသားစုႏွင့္ပင္ ေတြ႔ခြင့္မေပးသည္အထိ ရက္စက္ယုတ္မာမႈမ်ားကို ၾကားရသိရသည့္အခါ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ေဒါသထြက္ကာ ေပါက္ကြဲရသည္။ ဘန္ကီမြန္းကိုလည္း အားကိုးတၾကီး ေမွ်ာ္လင့္၏။ ဂမ္ဘာရီကိုလည္း တိတ္တခိုး မွီခုိသည္။ အေမရိကန္၊ အာဆီယံ၊ ဥေရာပသမဂၢတုိ႔ကိုလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာသတင္းေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ရသည္။ အုိဘားမား သတင္းေၾကာင့္ အားတက္သည္။ က်ေနာ္သည္ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဘာထူးပါသနည္း။
တျဖည္းျဖည္း ဖူးခက္ၿမိဳ႕အႏွံ႔မွ ေရြ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္လာသည့္အခါ အခ်ဳိ႕မွာ ခဏတျဖဳတ္ ဟူ၍သာ လာလိုက္ၾကသည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ဝန္းက်င္ပင္ ရွိခဲ့ၾကၿပီ။ ရဲမ်ားႏွင့္ဆံုေသာ္ ေျပရာေျပေၾကာင္း လာဘတ္ထိုး၊ လာဘ္ထိုး ညိႇၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မူ မေတြ႔ေအာင္ ေရွာင္ၾကတိမ္းၾက၊ ဂ်က္ဆီဂ်ိန္းၾကသည္။ ဘဝတဝမ္းတခါး ေငြစတခ်ဳိ႕ စုမိေလျငား ႐ုန္းၾကကုန္ၾကသည္။ ခ်မ္း … ဘီယာေလးႏွင့္ ေမြ႔သည္။ ခ႐ုန္ထစ္ စီးကရက္ကို ေမြ႔သည္။ ထုိင္းအစားအစာ ခပ္စပ္စပ္ကုိ ခံုမင္ေနတတ္ၿပီ။ တခါတခါ အၾကာၾကီး သတိေမ့ေမ်ာေနရာမွ သတိျပန္လည္လာေသာ လူမမာလုိ ျမန္မာျပည္သတင္း ဘာထူးေသးလဲ .. ႏႈတ္ခြန္းဟဟ ေမးတတ္ၾကသည္။ အသက္ကိုပင္ ရဲရဲဟ မရႉဝံ့ၾကေသာ္ျငား ဆက္၍ဆက္ခါ ေပ်ာ္ကာေနၿမဲျဖစ္၏။ ျမန္မာျပည္ၾကီးသာေၾကာင္းကုိၾကားလွ်င္ လြမ္းေမာ၍၊ ခ်ာေၾကာင္းကိုၾကားလွ်င္ အမ်က္ထြက္သည္။ ေနာင္ေသာ္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေပ်ာ္မပ်က္ၾကျပန္။ ခ်ဳိတကူး ပံုႏွယ္ သာတည္း။
ထိုမူတဝ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္ႏွင္႔ ဥေရာပႏုိင္ငံ အႏွံ႔အျပားသုိ႔ ေရာက္ရွိေနၾကေလကုန္ေသာ ျမန္မာျပည္ဖြားတို႔လည္း က်ေနာ္ လက္လွမ္းမီသမွ်၊ ၾကားသိသမွ် ဤနည္းႏွင္ႏွင္သာတည္း။
ဒုကၡသည္ ခ်ဳိတကူးသည္ ဒုကၡေတာထဲမွာေန၍ အတုကုိ ျမတ္ႏိုး ငိုေၾကြးေနသူ။ ဒုကၡႏြံကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ။ က်ေနာ္တို႔ကား ခ်ဳိတကူး၏ ေျခရာကုိ နင္းသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
အတုေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အစစ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ငိုကာ ရယ္ကာမွ်ျဖင့္ေတာ့ ေအာင္ပြဲသုိ႔ ခ်ီႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ ငိုျခင္း၊ ရယ္ျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ၿပံဳးျခင္း၊ မဲ့ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ တက္ၾကြျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္းကား သဘာဝတရားမွ်သာျဖစ္၍ ထူးဆန္းလွသည္ မဟုတ္ေခ်။ ေလာကတံထြာ ဓမၼတာျဖစ္၍ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကုိ မေဆာင္ၾကဥ္းေခ်။
ထိုသည္ လမ္းဆံုး မဟုတ္တန္ေခ်။ ခ်ဳိတကူးကုိ က်ေနာ္ ေျခရာခံသည့္နည္းတူ ေနာင္လာလတၱံေသာ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္တုိ႔သည္ က်ေနာ့္တို႔ကို ေျခရာခံၾကေပလိမ့္မည္၊ ထုိနံေရာအခါတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္တူသူ စာရင္းတြင္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
စတုတၱတန္း ဖတ္စာပါ သားတေယာက္ကိုသာ ျမင္သည္ဟူေသာ ပံုျပင္ကိုပါ ဆင္ျခင္ကာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕စရာပင္။ ပံုျပင္အက်ဥ္းကိုမူ ေအာက္ပါအတုိင္း ဖတ္႐ႈေစလိုပါသည္။
ဇရပ္အုိတခုေပၚတြင္ အဘုိးအိုတဦး ထိုင္လ်က္နားေနသည္။ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေရတြင္းတခုတြင္ မိန္းမၾကီး သံုးဦး ေရအိုးကိုယ္စီျဖင့္ ေရငင္လ်က္ရွိၾကစဥ္ ပထမ မိန္းမၾကီးက သူ၏ သားသည္ သီခ်င္းဆိုရာ၌ အသံ အလြန္ေကာင္းသူဟု ဆုိ၏။ ဒုတိယ မိန္းမၾကီးကမူ သူ၏ သားသည္ အေျပးအလြန္သန္သည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ တတိယ မိန္းမၾကီးကမူ သားျဖစ္သူအေၾကာင္း တခြန္းမွ် မဟေခ်။
ထုိစဥ္ ကေလးငယ္သံုးဦးသည္ ေရတြင္းရွိရာသုိ႔ လာေနၾက၏။ တဦးေသာ ကေလးမွာ အလြန္ သာယာေသာ ေတးသီခ်င္း တပုဒ္ကုိ သီဆုိရင္း လာေန၏။ အျခားကေလး တဦးမွာမူ သံေဂြတခုကုိ လွိမ့္လ်က္ အေျပးလာေန၏။ ထိုကေလး ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ေရတြင္းဘက္သုိ႔လွည့္၍ပင္ မၾကည့္ေခ်။ ေနာက္ဆံုး ခပ္မွန္မွန္ ေလွ်ာက္လာေနေသာ ကေလးငယ္မွာ ေရတြင္းရွိရာသုိ႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာကာ တတိယ မိန္းမၾကီး၏ ေရအိုးကို ထမ္းလ်က္ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
ထုိအခါ ပထမႏွင့္ ဒုတိယ မိန္းမၾကီးတုိ႔က ဇရပ္ေပၚရွိ အဘုိးအုိအား မိမိတို႔၏ သားမ်ားကုိ ျမင္လုိက္ပါသေလာ ဟု ေမး၏။ ဤတြင္အဘိုးအုိက " ကၽြႏ္ုပ္ သားတေယာက္ကိုသာ ျမင္ပါသည္" ဟု ဆိုသည္။
သည္လိုပံုႏွင့္ မုိးၾကီးခ်ဳပ္ေပေရာ့မည္။
ျပည္ပသုိ႔ ေရာက္ေနၾကေသာ ျမန္မာအားလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ အဘိုးအုိတေယာက္သာ ရွိပါမူ ....." ျမန္မာျပည္သားမ်ားကုိ ျမင္မိပါသေလာ" ေမးသူရွိသည္ ဟူျငားအံ့။ " ကၽြႏ္ုပ္ ခ်ဳိတကူးတုိ႔ကိုသာ ျမင္သည္" ဟု ဆိုမည္ ထင္၏။ ကမၻာ့အတန္းအစား ဝိဉာဥ္မ်ားတြင္ ပံုပန္းခ်ီေရးျခင္းငွာ စာရင္းမဝင္ေသာ ခ်ဳိတကူးပံုတူ စာရင္းတြင္ က်ေနာ္သည္လည္း အပါအဝင္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
Thursday, January 22, 2009
မေလးရွားအစိုးရက ဗုဒၶသာသနာေျမလွန္သုတ္သင္ေန
မေလးရွားအစိုးရကဦးစီး၍ ဗုဒၶသာသနာေျမလွန္သုတ္သင္ေနပံုကို ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ား ရႈစားႏိုင္ေတာ္မူၾကပါရန္ တင္ျပလိုက္ပါသည္ ။
ေဟာဒီမွာဗ်ိဳ႕
ေဟာဒီမွာဗ်ိဳ႕
Tuesday, January 20, 2009
ကိုရီးယားႏွစ္ကူးပိတ္ရက္တြင္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းမ်ားဖြင့္မည္ ။
အိဂ်ဴးအိုပါး
၂၀၀၉ ၊ ဇန္နဝါရီ ၂၁ ။ အင္ေခ်ာန္း ။
ကိုရီးယားႏွစ္ကူးပိတ္ရက္တြင္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းမ်ားဖြင့္မည္ ။
ဓမၼဒူတ(ကိုရီးယား) အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕၏ စီစဥ္ ၾကီးၾကပ္မႈျဖင့္ ၊ ကိုရီးယားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ အလုပ္သမား မ်ား အတြက္ ၊ ၄၃၄၂-ခုႏွစ္ ကိုရီးယားႏွစ္သစ္ကူးပိတ္ရက္ အတြင္း ၊ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းမ်ားကို ဖြင့္လွစ္သြားမည္ ျဖစ္ ေၾကာင္း သိရသည္ ။
ဖြင့္လွစ္မည့္ သင္တန္းမ်ားႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား-
- P.C မိတ္ဆက္ သင္တန္း ။
ပါဆင္နယ္ကြန္ျပဴတာ ေခၚ တစ္ကိုယ္ေရသံုးကြန္ျပဴတာမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ အသံုးျပဳတတ္ေစရန္ ၊ သတင္းႏွင့္ အခ်က္အလက္ စသည္တို႕ကို အင္တာနက္တြင္ ရွာေဖြရယူတတ္ေစရန္ ႏွင့္ အီးေမးလ္ လက္ခံျခင္း ေပးပို႕ျခင္းတို႕ကို က်ြမ္းက်င္စြာ ျပဳလုပ္တတ္ေစရန္ ။
- Weblog ဖန္တီးျခင္းသင္တန္း ။
မိမိတို႕၏ အေတြ႕အၾကံဳ ၊ ဗဟုသုတ ၊ အျဖစ္အပ်က္ ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆ ၊ ခံစားခ်က္ ႏွင့္ အႏုပညာဖန္တီးမႈ စသည္တို႕ကို ဝက္ဘေလာ့မွတစ္ဆင့္ လူထုပရိတ္သတ္ထံ တင္ျပတတ္ ေစရန္ ။
သင္တန္းကာလႏွင့္အခ်ိန္-
-၂၀၀၉ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၅ ရက္ (တနဂၤေႏြ) ၊၂၆ ရက္(တနလၤာ) ႏွင့္ ၂၇ ရက္(အဂၤါ) ။ (၃-ရက္)။
- P.C မိတ္ဆက္ သင္တန္း ။ ေန႕စဥ္ မြန္းလြဲ ၃ နာရီမွ ၆ နာရီထိ ။
- Weblog ဖန္တီးျခင္းသင္တန္း ။ ေန႕စဥ္ ညေန ၇ နာရီမွ ည ၁၀နာရီထိ ။
ၾကိဳတင္ စာရင္းေပးသြင္းရန္-
- လိုအပ္ေသာ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ႏိုင္ရန္ ၊ သင္သန္းသားေလာင္းမ်ားသည္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၄ ရက္ (စေနေန႕) ညေန ၇ နာရီထက္ ေနာက္မက်ေစဘဲ ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းနံပတ္ ၀၁၀-၂၃၃၁-၂၄၅၇ ထံျဖစ္ေစ ၊ အီးေမးလ္ wyne1969@gmail.com ထံျဖစ္ေစ မိမိတို႕ အဆင္သင့္ရာနည္းျဖင့္ စာရင္းေပးသြင္း ၾကရမည္ ဟုဆိုသည္ ။
သင္တန္းစရိတ္္အျဖစ္ -
- သင္တန္းေၾကးမရွိေသာ္လည္း သင္ေထာက္ကူပစၥည္း အခက္အခဲေၾကာင့္ ၊ သင္တန္းမ်ားကို PC Bang ေခၚ အင္တာနက္ ကေဖး တြင္ ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ရာ ၊ အင္တာနက္ ကေဖးသံုးစြဲခ ကိုမူ သင္တန္းသားမ်ားက က်ခံၾကရမည္ဟု ဆိုပါသည္ ။
၂၀၀၉ ၊ ဇန္နဝါရီ ၂၁ ။ အင္ေခ်ာန္း ။
ကိုရီးယားႏွစ္ကူးပိတ္ရက္တြင္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းမ်ားဖြင့္မည္ ။
ဓမၼဒူတ(ကိုရီးယား) အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕၏ စီစဥ္ ၾကီးၾကပ္မႈျဖင့္ ၊ ကိုရီးယားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ အလုပ္သမား မ်ား အတြက္ ၊ ၄၃၄၂-ခုႏွစ္ ကိုရီးယားႏွစ္သစ္ကူးပိတ္ရက္ အတြင္း ၊ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းမ်ားကို ဖြင့္လွစ္သြားမည္ ျဖစ္ ေၾကာင္း သိရသည္ ။
ဖြင့္လွစ္မည့္ သင္တန္းမ်ားႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား-
- P.C မိတ္ဆက္ သင္တန္း ။
ပါဆင္နယ္ကြန္ျပဴတာ ေခၚ တစ္ကိုယ္ေရသံုးကြန္ျပဴတာမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ အသံုးျပဳတတ္ေစရန္ ၊ သတင္းႏွင့္ အခ်က္အလက္ စသည္တို႕ကို အင္တာနက္တြင္ ရွာေဖြရယူတတ္ေစရန္ ႏွင့္ အီးေမးလ္ လက္ခံျခင္း ေပးပို႕ျခင္းတို႕ကို က်ြမ္းက်င္စြာ ျပဳလုပ္တတ္ေစရန္ ။
- Weblog ဖန္တီးျခင္းသင္တန္း ။
မိမိတို႕၏ အေတြ႕အၾကံဳ ၊ ဗဟုသုတ ၊ အျဖစ္အပ်က္ ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆ ၊ ခံစားခ်က္ ႏွင့္ အႏုပညာဖန္တီးမႈ စသည္တို႕ကို ဝက္ဘေလာ့မွတစ္ဆင့္ လူထုပရိတ္သတ္ထံ တင္ျပတတ္ ေစရန္ ။
သင္တန္းကာလႏွင့္အခ်ိန္-
-၂၀၀၉ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၅ ရက္ (တနဂၤေႏြ) ၊၂၆ ရက္(တနလၤာ) ႏွင့္ ၂၇ ရက္(အဂၤါ) ။ (၃-ရက္)။
- P.C မိတ္ဆက္ သင္တန္း ။ ေန႕စဥ္ မြန္းလြဲ ၃ နာရီမွ ၆ နာရီထိ ။
- Weblog ဖန္တီးျခင္းသင္တန္း ။ ေန႕စဥ္ ညေန ၇ နာရီမွ ည ၁၀နာရီထိ ။
ၾကိဳတင္ စာရင္းေပးသြင္းရန္-
- လိုအပ္ေသာ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ႏိုင္ရန္ ၊ သင္သန္းသားေလာင္းမ်ားသည္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၄ ရက္ (စေနေန႕) ညေန ၇ နာရီထက္ ေနာက္မက်ေစဘဲ ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းနံပတ္ ၀၁၀-၂၃၃၁-၂၄၅၇ ထံျဖစ္ေစ ၊ အီးေမးလ္ wyne1969@gmail.com ထံျဖစ္ေစ မိမိတို႕ အဆင္သင့္ရာနည္းျဖင့္ စာရင္းေပးသြင္း ၾကရမည္ ဟုဆိုသည္ ။
သင္တန္းစရိတ္္အျဖစ္ -
- သင္တန္းေၾကးမရွိေသာ္လည္း သင္ေထာက္ကူပစၥည္း အခက္အခဲေၾကာင့္ ၊ သင္တန္းမ်ားကို PC Bang ေခၚ အင္တာနက္ ကေဖး တြင္ ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ရာ ၊ အင္တာနက္ ကေဖးသံုးစြဲခ ကိုမူ သင္တန္းသားမ်ားက က်ခံၾကရမည္ဟု ဆိုပါသည္ ။
“ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ ”
Request for ID.
“ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ ”
ကိုရီးယားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားခင္ဗ်ား ။
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား) အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕သည္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံတြင္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားျပန္႕ပြါးေရးႏွင့္ ၊ ထိုသို႕သာသနာေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကေစရန္ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္သည့္ ျမန္မာပိုင္ သာသနာ့ အေဆာက္အဦး ေပၚထြန္းလာေရး အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ ၾကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိသည္ကို အားလံုးသိရွိၾကျပီးျဖစ္မည္ဟု ယူဆပါသည္ ။
ထိုသို႕ေဆာင္ရြက္ၾကရာတြင္ ၊ တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္း ေဆာင္ရြက္၍မရႏိုင္သလို ၊ သူဦးေဆာင္မလို ကိုယ္ဦးေဆာင္မလို လုပ္ေန၍လည္းမရ ၊ သူလည္းဦးေဆာင္ကိုယ္လည္းဦးေဆာင္ ဆရာတစ္ေထာင္ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ လုပ္ေန၍လည္းမရႏိုင္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ၊ ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္ေဆကိႏၵအား ၾသဝါဒစရိယဆရာေတာ္ႏွင့္ ပဓါနနာယကဆရာေတာ္အျဖစ္ တင္ေျမာက္ကာ ၊ ဆရာေတာ္၏ ၾသဝါဒကို ခံယူလ်က္ ၊ မိမိတို႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအား စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ပါသည္ ။
ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားက ဓမၼဒူတ(ကိုရီးယား) လုပ္ငန္းတြင္ ပါဝင္လွဴဒါန္းၾကရန္ ကမ္းလွမ္း ေမးျမန္းမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ၊ မိမိတို႕ အဖြဲ႕အား ကိုရီးယားအစိုးရထံတြင္ တရားဝင္ မွတ္ပံုတင္ထားျခင္း မရွိေသးသည့္အတြက္ မိမိတို႕ လုပ္ငန္းမွာလည္း တရားမဝင္လုပ္ငန္းကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသျဖင့္ လုပ္ငန္းကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေဆာင္ရြက္၍ မရႏိုင္ဘဲ ရွိေနခဲ့ပါသည္ ။
ယခုအခါ ၊ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ စီစဥ္ညႊန္ၾကားမႈ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕၀င္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက စုေပါင္း တာ၀န္ယူမႈျဖင့္ ကိုရီးယားအစိုးရထံ မွတ္ပံုတင္ရန္ လိုအပ္ေသာေငြေရးေၾကးေရး ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥႏွင့္ ရံုးလုပ္ငန္းအဝဝတို႕ကို စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ထားျပီးျဖစ္ပါသည္ ။
သို႕ရာတြင္္ အခက္အခဲတစ္ခုမွာ ၊ ဘာသာေရး သို႕မဟုတ္ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕အျဖစ္မွတ္ပံုတင္ႏိုင္ရန္ ကိုရီးယား ႏိုင္ငံအတြင္း တရားဝင္ ေနထိုင္သူ အဖြဲ႔ဝင္ အနည္းဆံုး ၁၀၀(တစ္ရာဦး) ရွိရမည္ျဖစ္ျပီး ၊ ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံသား သို႕မဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္ကတ္ျပား အမွတ္ႏွင့္ ေနရပ္လိပ္စာ စသည္တို႕ကို ပူးတြဲပါဇယားျဖင့္ တင္ျပရမည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္ ။
အဆိုပါလိုအပ္ခ်က္အတြက္ လူၾကီးမင္းတို႕၏ ႏိုင္ငံျခားသားကတ္အမွတ္မ်ားႏွင့္တကြ ပူးတြဲပါဇယားကို ျဖည့္စြက္ေပးျခင္းျဖင့္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသာ ျပန္႕ပြါးေရးလုပ္ငန္းတြင္ ပါဝင္ကူညီေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ေမတၱာရပ္ခံ အပ္ပါ သည္ ။
လူၾကီးမင္းတို႕၏ ျဖည့္စြက္ေရးသားခ်က္မ်ားကို အျခားေသာကိစၥရပ္မ်ားတြင္ သံုးစြဲမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ႏွင့္ မလိုလားအပ္ေသာ ျပႆနာမ်ားမျဖစ္ေပၚေရးအတြက္ လံုျခံဳစြာ ထိမ္းသိမ္းထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဓမၼဒူတ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕က လံုးဝ တာ၀န္ ယူပါသည္ ။
လူၾကီးမင္းတို႕၏ ပူးေပါင္းပါဝင္ကူညီမႈအတြက္ စံနစ္တက် ေမာ္ကြန္းတင္ထားရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိ ေၾကာင္းကိုလည္း အေလးအနက္ ေဖၚျပအပ္ပါသည္ ။
ဗုဒၶသာသနံ စိရံ တိ႒တု ။
အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၈ ရက္ ။
“ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ ”
ကိုရီးယားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားခင္ဗ်ား ။
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား) အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕သည္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံတြင္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားျပန္႕ပြါးေရးႏွင့္ ၊ ထိုသို႕သာသနာေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကေစရန္ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္သည့္ ျမန္မာပိုင္ သာသနာ့ အေဆာက္အဦး ေပၚထြန္းလာေရး အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ ၾကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိသည္ကို အားလံုးသိရွိၾကျပီးျဖစ္မည္ဟု ယူဆပါသည္ ။
ထိုသို႕ေဆာင္ရြက္ၾကရာတြင္ ၊ တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္း ေဆာင္ရြက္၍မရႏိုင္သလို ၊ သူဦးေဆာင္မလို ကိုယ္ဦးေဆာင္မလို လုပ္ေန၍လည္းမရ ၊ သူလည္းဦးေဆာင္ကိုယ္လည္းဦးေဆာင္ ဆရာတစ္ေထာင္ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ လုပ္ေန၍လည္းမရႏိုင္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ၊ ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္ေဆကိႏၵအား ၾသဝါဒစရိယဆရာေတာ္ႏွင့္ ပဓါနနာယကဆရာေတာ္အျဖစ္ တင္ေျမာက္ကာ ၊ ဆရာေတာ္၏ ၾသဝါဒကို ခံယူလ်က္ ၊ မိမိတို႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအား စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ပါသည္ ။
ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားက ဓမၼဒူတ(ကိုရီးယား) လုပ္ငန္းတြင္ ပါဝင္လွဴဒါန္းၾကရန္ ကမ္းလွမ္း ေမးျမန္းမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ၊ မိမိတို႕ အဖြဲ႕အား ကိုရီးယားအစိုးရထံတြင္ တရားဝင္ မွတ္ပံုတင္ထားျခင္း မရွိေသးသည့္အတြက္ မိမိတို႕ လုပ္ငန္းမွာလည္း တရားမဝင္လုပ္ငန္းကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသျဖင့္ လုပ္ငန္းကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေဆာင္ရြက္၍ မရႏိုင္ဘဲ ရွိေနခဲ့ပါသည္ ။
ယခုအခါ ၊ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ စီစဥ္ညႊန္ၾကားမႈ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕၀င္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားက စုေပါင္း တာ၀န္ယူမႈျဖင့္ ကိုရီးယားအစိုးရထံ မွတ္ပံုတင္ရန္ လိုအပ္ေသာေငြေရးေၾကးေရး ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိစၥႏွင့္ ရံုးလုပ္ငန္းအဝဝတို႕ကို စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ထားျပီးျဖစ္ပါသည္ ။
သို႕ရာတြင္္ အခက္အခဲတစ္ခုမွာ ၊ ဘာသာေရး သို႕မဟုတ္ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕အျဖစ္မွတ္ပံုတင္ႏိုင္ရန္ ကိုရီးယား ႏိုင္ငံအတြင္း တရားဝင္ ေနထိုင္သူ အဖြဲ႔ဝင္ အနည္းဆံုး ၁၀၀(တစ္ရာဦး) ရွိရမည္ျဖစ္ျပီး ၊ ၄င္းတို႕၏ ႏိုင္ငံသား သို႕မဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားသား မွတ္ပံုတင္ကတ္ျပား အမွတ္ႏွင့္ ေနရပ္လိပ္စာ စသည္တို႕ကို ပူးတြဲပါဇယားျဖင့္ တင္ျပရမည့္အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္ ။
အဆိုပါလိုအပ္ခ်က္အတြက္ လူၾကီးမင္းတို႕၏ ႏိုင္ငံျခားသားကတ္အမွတ္မ်ားႏွင့္တကြ ပူးတြဲပါဇယားကို ျဖည့္စြက္ေပးျခင္းျဖင့္ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသာ ျပန္႕ပြါးေရးလုပ္ငန္းတြင္ ပါဝင္ကူညီေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ေမတၱာရပ္ခံ အပ္ပါ သည္ ။
လူၾကီးမင္းတို႕၏ ျဖည့္စြက္ေရးသားခ်က္မ်ားကို အျခားေသာကိစၥရပ္မ်ားတြင္ သံုးစြဲမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ႏွင့္ မလိုလားအပ္ေသာ ျပႆနာမ်ားမျဖစ္ေပၚေရးအတြက္ လံုျခံဳစြာ ထိမ္းသိမ္းထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဓမၼဒူတ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕က လံုးဝ တာ၀န္ ယူပါသည္ ။
လူၾကီးမင္းတို႕၏ ပူးေပါင္းပါဝင္ကူညီမႈအတြက္ စံနစ္တက် ေမာ္ကြန္းတင္ထားရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိ ေၾကာင္းကိုလည္း အေလးအနက္ ေဖၚျပအပ္ပါသည္ ။
ဗုဒၶသာသနံ စိရံ တိ႒တု ။
အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၈ ရက္ ။
ကိုရီးယားႏွစ္ကူးအလွဴဖိတ္ၾကားလႊာ
New Year donation
ဓမၼဒူတဗုဒၵဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)
ကိုရီးယားႏွစ္သစ္ကူးအလွဴေတာ္မ်ားဖိတ္ၾကားလႊာ
၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ ရက္ ၊ အင္ေခ်ာန္ျမိဳ႕ေတာ္ ။
ခရာစ္ႏွစ္-၂၀၀၉ခုႏွစ္ဇန္န၀ါရီလ,၂၆, ရက္ (ျမန္မာရက္ ၁၃၇၀ျပည့္ႏွစ္ တပို႕တြဲလဆန္း ၁ ရက္) ေန႕တြင္က်ေရာက္သည့္ ကိုရီးယားႏွစ္- ၄၃၄၂ခုႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယတြင္ ၊ ကိုရီးယားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားက ၊ ဓမၼဒူတစင္တာ(ကိုရီးယား) တြင္ ေအာက္ပါအစီအစဥ္မ်ားအတိုင္း၊ အာဟာရဒါန လွဴဒါန္းၾကမည္ျဖစ္ရာ ၊ ၾကြေရာက္ သံုးေဆာင္ေတာ္မူၾကျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ေတာ္ ယူေတာ္မူၾကပါရန္ ေလးစားစြာ ဖိတ္မႏၱကျပဳအပ္ပါသည္ -
၂၀၀၉-ခုႏွစ္ဇန္န၀ါရီလ၂၅ ရက္(တနဂၤေႏြေန႕)
မြန္အသင္း(ကိုရီးယား) ။
ဒန္ေပါက္ထမင္း
*****
၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၆ ရက္ (တနလၤာေန႕)
ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘမ်ားအမွဴးထား၍ ကိုဧရာေမာ္ဦး ၊ မခိုင္ေ၀ေအာင္ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား။
ျမန္မာထမင္းဟင္း
*****
၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ (အဂၤါေန႕)
မိဘမ်ား အမွဴးထား၍ ကိုဟိန္းထက္ေအာင္။
အထူးဒန္ေပါက္ထမင္္း
*****
ဗုဒၵသာသနံ စိရံတိ႒တု ။
အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ ရက္ ။
ဓမၼဒူတဗုဒၵဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)
ကိုရီးယားႏွစ္သစ္ကူးအလွဴေတာ္မ်ားဖိတ္ၾကားလႊာ
၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ ရက္ ၊ အင္ေခ်ာန္ျမိဳ႕ေတာ္ ။
ခရာစ္ႏွစ္-၂၀၀၉ခုႏွစ္ဇန္န၀ါရီလ,၂၆, ရက္ (ျမန္မာရက္ ၁၃၇၀ျပည့္ႏွစ္ တပို႕တြဲလဆန္း ၁ ရက္) ေန႕တြင္က်ေရာက္သည့္ ကိုရီးယားႏွစ္- ၄၃၄၂ခုႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယတြင္ ၊ ကိုရီးယားႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားက ၊ ဓမၼဒူတစင္တာ(ကိုရီးယား) တြင္ ေအာက္ပါအစီအစဥ္မ်ားအတိုင္း၊ အာဟာရဒါန လွဴဒါန္းၾကမည္ျဖစ္ရာ ၊ ၾကြေရာက္ သံုးေဆာင္ေတာ္မူၾကျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ေတာ္ ယူေတာ္မူၾကပါရန္ ေလးစားစြာ ဖိတ္မႏၱကျပဳအပ္ပါသည္ -
၂၀၀၉-ခုႏွစ္ဇန္န၀ါရီလ၂၅ ရက္(တနဂၤေႏြေန႕)
မြန္အသင္း(ကိုရီးယား) ။
ဒန္ေပါက္ထမင္း
*****
၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၆ ရက္ (တနလၤာေန႕)
ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘမ်ားအမွဴးထား၍ ကိုဧရာေမာ္ဦး ၊ မခိုင္ေ၀ေအာင္ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား။
ျမန္မာထမင္းဟင္း
*****
၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ (အဂၤါေန႕)
မိဘမ်ား အမွဴးထား၍ ကိုဟိန္းထက္ေအာင္။
အထူးဒန္ေပါက္ထမင္္း
*****
ဗုဒၵသာသနံ စိရံတိ႒တု ။
အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ ရက္ ။
Sunday, January 18, 2009
၆၁-ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ဆုေတာင္း
Dhammaduta Buddhist Association in Korea.
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)
အင္ေခ်ာန္းမဟာျမိဳ႕ေတာ္
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ ။
“ ၆၁-ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ဆုေတာင္း”
ယေန႕ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ (၁၃၇၀ ျပည့္ႏွစ္ ၊ ျပာသိုလဆန္း ၉ ရက္) ေန႕တြင္္ က်ေရာက္သည့္ ၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ ၆၁-ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ အခါသမယတြင္ ၊ ႏိုင္ငံတကာသို႕ ေရာက္ရွိေနၾကကုန္ေသာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားအေပါင္းတို႕သည္ ခ်မ္းေျမ႕သာယာမႈ၏ အေျခခံတရား ျဖစ္သည့္ ၊ ေမတၱာ ၊ ကရုဏာ ၊ မုဒိတာ ၊ ဥေပကၡာတည္းဟူေသာ ျဗဟၼာစိုရ္တရားမ်ား ၊ အမွတ္ရပြါးမ်ားႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)က ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေတာင္းလိုက္ပါသည္ ။
- သတၱ၀ါ မွန္သ၍ တရားေတြ႕ ၊ ခ်မ္းေျမ႕သာယာ ရွိပါေစ ။
အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)
-၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ ။
- အင္ေခ်ာန္းမဟာျမိဳ႕ေတာ္ ။
ကိုရီးယားျပည္သူ႕သမၼတႏိုင္ငံ ။
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)
အင္ေခ်ာန္းမဟာျမိဳ႕ေတာ္
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ ။
“ ၆၁-ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ဆုေတာင္း”
ယေန႕ ၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ (၁၃၇၀ ျပည့္ႏွစ္ ၊ ျပာသိုလဆန္း ၉ ရက္) ေန႕တြင္္ က်ေရာက္သည့္ ၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ ၆၁-ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ အခါသမယတြင္ ၊ ႏိုင္ငံတကာသို႕ ေရာက္ရွိေနၾကကုန္ေသာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားအေပါင္းတို႕သည္ ခ်မ္းေျမ႕သာယာမႈ၏ အေျခခံတရား ျဖစ္သည့္ ၊ ေမတၱာ ၊ ကရုဏာ ၊ မုဒိတာ ၊ ဥေပကၡာတည္းဟူေသာ ျဗဟၼာစိုရ္တရားမ်ား ၊ အမွတ္ရပြါးမ်ားႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)က ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေတာင္းလိုက္ပါသည္ ။
- သတၱ၀ါ မွန္သ၍ တရားေတြ႕ ၊ ခ်မ္းေျမ႕သာယာ ရွိပါေစ ။
အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕
ဓမၼဒူတဗုဒၶဘာသာအသင္း(ကိုရီးယား)
-၂၀၀၉-ခုႏွစ္ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ ။
- အင္ေခ်ာန္းမဟာျမိဳ႕ေတာ္ ။
ကိုရီးယားျပည္သူ႕သမၼတႏိုင္ငံ ။
Thursday, September 4, 2008
ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္
''ဟာ ... မင္းတို႕က တတ္လည္း တတ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႕၊ ပိုက္ဆံလည္းရွိသားနဲ႕ ဘာလုိ႕ ဒီနာေရးကူညီမႈအသင္းကိုမွ သြားၿပီး အကူအညီေတာင္းရတာလဲ''
''ဘာျဖစ္လို႕ ကိုယ္ပိုင္အေခါင္း (Coffin) နဲ႕ မီးမသၿဂိဳလ္တာလဲ''
စသည္ ... စသည္ စကားသံမ်ား၊ တီးတိုးသံမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ အေဒၚဝမ္းကြဲေတာ္ သူ၏ နာေရးကိစၥတြင္ အေဒၚ၏ သားျဖစ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ ညီဝမ္းကြဲအား သူတို႕၏ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕မွ ေျပာၾကားလိုက္ေသာ စကားရပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ညီဝမ္းကြဲမွ ကြၽန္ေတာ့္အား ျပန္လည္၍ ပူေဆြးေသာက အပူမီးမ်ားထဲမွ အားယူကာ တီးတိုး ျပန္လည္ေျပာျပ၍ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရျခင္းပင္။
ဤတြင္ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ရွင္းျပရန္ တာဝန္ရွိလာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္ အသိႏွင့္ ရွင္းျပသည္ထက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္ေသာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၾကည္ညိဳ ေလးစားေသာ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ ျဗဟၼစုိရ္ေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ႀကီး မဟာဓမၼကထိက ဗဟုဇန ဟိတဓရ ဘဒၵႏၲတိကၡ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ယႆ သတို႕သား တရားေတာ္ထဲမွ လူမ်ား အယူသီး ပံုမ်ား၊ အစြဲႀကီးပံုမ်ား၊ တလြဲဆံပင္ေကာင္းမႈမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္ရွင္းျပပါမည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဤယႆ သတို႕သား အရဟတၱဖိုလ္တည္ခန္း တရားေတာ္ကို အမ်ိဳး၊ ဘာသာ ၊ သာသနာ အတြက္ ေဟာၾကားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳေလးစား ဦးခိုက္ၾကေသာ္လည္း ကံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းမႈမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္သည္ ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းက်ိဳးေပးမည္၊ မေကာင္းတာလုပ္ မေကာင္းမႈမ်ား အက်ိဳးရမည္ဟူ၍ ေဟာၾကားခဲ့ေတာ္မူသည္။ မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း၊ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာမ်ားျဖစ္သည္။ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး တို႕သည္ ကံတရားေပၚ၌သာ တည္ေလသည္ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေဒသနာေတာ္မ်ားရွိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ လူအမ်ားစုသည္ နာေရးကိစၥမ်ားတြင္ အယူသီးၾကသည္။ နာေရးကိစၥေၾကာင့္ စီးပြားပ်က္တယ္၊ လူေသတတ္တယ္၊ ထိခိုက္နစ္နာမယ္၊ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံး တတ္တယ္၊ နိမိတ္မေကာင္းမႈေတြျဖစ္ေစတယ္ ... စသည္ ... စသည္ျဖင့္ ဘိုးေဘးဘီဘင္ လက္ထက္ကတည္းက အယူသီးမႈမ်ား၊ အ႐ိုးစြဲမႈမ်ား၊ အမွားစြဲမ်ား ရွင္သန္လာခဲ့သည္။
ယေန႕ေခတ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အဆင္း၊ အနံ႕၊ အသံ၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိ ဟူေသာ အာ႐ံုငါးပါးထဲတြင္ နစ္မြန္းေနၾကကာ မိမိကိုယ္ကို မိမိတို႕ သုဘ (သို႕မဟုတ္) မဂၤလာဟု ထင္ေန ၾကသည္။ ျမင္ေနၾကသည္။ အမွန္စစ္စစ္ ရွင္သူ၊ ေသသူတို႕ အားလံုးသည္ အသုဘ (သို႕မဟုတ္) အမဂၤလာမ်ားသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိတို႕အားလံုး ေရမခ်ိဳးဘဲႏွင့္ ရက္ေပါင္း (ႏွစ္ဆယ္) ခန္႕ ေနၾကည့္ေသာ္ မိမိတို႕ ခႏၶာမွ အပုပ္နံ႕မ်ား တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနေတာ့မည္။ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရား အားလံုးသည္ အသုဘခ်ည္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မည္သည့္အရာမွ တည္ျမဲမႈကို မေဆာင္ႏိုင္ေခ်။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ လူမ်ား ၉၆ ပါးေသာ ေရာဂါျဖစ္ပြားရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရွးယခင္ကာလ ကမၻာဦးစကာလတြင္ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာေရာဂါ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ေရာဂါ၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈေရာဂါ ဟူ၍ သံုးမ်ိဳးသာရွိခဲ့သည္ဟူ၍ ေဟာၾကား ခဲ့သည္။ ဤတြင္မွ တိရစၧာန္မ်ားကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ျခင္းမွ အစျပဳ၍ ေရာဂါ ၉၆ ပါးတို႕သည္ လူတို႕တြင္ ျဖစ္ေပၚလာရေတာ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူမသာကို အိမ္ထဲသို႕၊ ရပ္ကြက္ထဲသို႕ သြင္းရာ၌ 'ခိုက္သည္' ဟူ၍ မေဟာၾကားခဲ့ပါ။ အမွန္စင္စစ္ တိရစၧာန္မသာ (ဥပမာ - ၾကက္၊ ဝက္၊ ပုရစ္...) ကို ဝမ္းဗိုက္အတြင္းသို႕ သြင္းမွသာ ခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ ဒူလာအေညာင္းေရာဂါသည္, သည္ ၾကက္သားစားၾကည့္၊ ေသြးတိုးေရာဂါရွိလွ်င္ ဝက္သာစားၾကည့္၊ ပုရစ္စားၾကည့္လွ်င္ ေသသည္အထိ ခိုက္မည္ ျဖစ္သည္။ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္၍ ေသသည္အထိ ခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ျမတ္စြာဘုရား၏ အယူႏွင့္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏ အယူတို႕သည္ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဆံုးပါးသြားတဲ့ လူမသာကို အိမ္ထဲမသြင္းေကာင္းဘူး၊ အိမ္ေရွ႕က မျဖတ္ရဘူး၊ အိမ္ေပါက္ဝက မထုတ္ရဘူး ဟူ၍ အယူသီးမႈမ်ားႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးေနေတာ့သည္။ ရြာအျပင္ဘက္တြင္ ေသလွ်င္ ရြာထဲ မသြင္းရဘူး၊ အရပ္အျပင္ဘက္တြင္ ေသလွ်င္ အရပ္ထဲမသြင္းေကာင္းဘူး။ သြင္းလွ်င္ ရြာနာတယ္၊ အရပ္နာတယ္၊ အိမ္သူ အိမ္သားေတြ ခိုက္တယ္ဟူ၍ မည္သည့္ က်မ္းဂန္တြင္မွ မပါရွိပါ။ သို႕ေသာ္ အားလံုး, အားလံုးနီးပါး အယူသီးမႈက စိုးမိုးလႊမ္းျခံဳမႈကို ခံေနရသည္။ ဤသို႕ဆိုလွ်င္ မနက္တိုင္း , မနက္တိုင္း အိမ္ရွင္မမ်ား ေစ်းမွ အျပန္ကိုၾကည့္လိုက္ေစခ်င္သည္။ ျခင္းေတာင္းေလးႏွင့္ ေစ်းဝယ္ ၿပီး ျပန္လာသည့္အခါတြင္ ေျခေထာက္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေစ်းျခင္းေတာင္းအတြင္းမွ အေပၚေပၚေအာင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ေအာက္မွ ခုကာျပန္လာပံုကို ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ဤေျခေထာက္ကား ၾကက္၊ ဝက္...စသည့္ တိရစၧာန္၏ ေျခေထာက္ပင္။ဤသို႕ေသာ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဆိတ္၊ ငါး စသည့္ တိရစၧာန္မသာေပါင္းစံုတို႕ကို မိမိတို႕အိမ္တြင္းသို႕ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ သြင္းၾကသည္။ အဆံုးစြန္ဆံုး ေႁမြမသာလည္းသြင္း၊ ပုရစ္မသာလည္းသြင္း၊ ဖားမသာလည္း သြင္းၾကေတာ့သည္။ 'လူမသာေတာ့ မသြင္းဘူးတဲ့'လူေသလွ်င္ အိမ္ေနာက္ေဘးသယ္သြား၊ ၿပီးရင္ တံစက္ၿမိတ္ ေရလက္ျပန္ေရႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပး၊ ဆပ္ျပာတိုက္၊ ေရသုတ္၊ အဝတ္အစားဝတ္ေပး၊ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ဆံပင္ထံုးေပး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီ ဆိုးေပး၊ ႏွင္းဆီပန္း ပန္ေပးႏွင့္ စသည့္ျဖင့္ ေသသြားမွ ၾကင္နာျပ၊ ဂ႐ုစိုက္ျပေနၾကေတာ့သည္။ အေလာင္းလွေအာင္ လုပ္တာတဲ့၊ ျပံဳးျပံဳးေလး ေသမွ အေလာင္းလွတာတဲ့။ ေနာက္မွ ေခါင္းကဆံပင္ကို ျဖတ္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တုပ္ေတာ့သည္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမးၾကည့္ေတာ့သူ႕ကို အိမ္မွာ ႏွစ္ညေတာင္ သိပ္ထားရဦးမွာတဲ့။ ေသတာေတာင္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရတဲ့ဘဝ၊ အမွန္စင္စစ္ တရားေလး ေတြ႕ၿပီး ျပံဳးျပံဳးေလးေသမွ အေလာင္းလွမည္ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ေစ်းမွ သယ္လာေသာ တိရစၧာန္မသာမ်ားကို အိမ္ထဲသြင္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသယ္၊ ေရေဆး၊ ဓားေသြး၊ ခုတ္ထစ္ပိုင္းျဖတ္၍ခ်က္ျပဳတ္၊ စားပြဲေပၚတင္ကာ မိသားစု ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး စားေသာက္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား၊ အ႐ိုးကိုပင္ ႏူးေနေအာင္လုပ္ၿပီး စားၾကသည္။ ပါးစက္ထဲ ညက္ညက္ေၾကေအာင္ဝါး၊ မ်ိဳခ်၊ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ ေရာက္သြားေတာ့သည္။
ဤေနရာတြင္ လူ႕ဝမ္းဗိုက္သည္ တိရစၧာန္တို႕၏ သခ်ႋဳင္းပင္၊ လူ႕ပါးစပ္သည္ တိရစၧာန္တို႕၏ မီးသၿဂႋဳလ္စက္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ တိရစၧာန္မသာက်ေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ ထည့္ၿပီး လူမသာ က်ေတာ့ အိမ္ထဲသို႕ပင္ အသြင္းမခံမႈတို႔သည္ အဆိုးဝါးဆံုးေသာ အယူသီးမႈ။ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမွ ဆင္းသက္လာမႈပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
တစ္ဖန္ လူေသ ပါးစပ္ထဲသို႕ ေငြတစ္မတ္ထည့္ျခင္းသည္ ''ကူးတို႕ခ'' ဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ လူေသ အသက္မရွိေသာ ခႏၶာသည္ ေငြတစ္မတ္ႏွင့္ မည္သည့္ ကားကို စီး၍ရမည္နည္း။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႔က ပါးစပ္ထဲမွ ေငြတစ္မတ္ကို ႏွိဳက္ယူျပန္သည္။ Lucky ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ေငြပြားတယ္တဲ့၊ ေနာက္ နာေရးေမာ္ေတာ္ယာဥ္လည္း ေရာက္ေရာ ေျခကမထုတ္ရဘူး၊ ေခါင္းကမထုတ္ရဘူး၊ တံခါးေဘာင္နဲ႕ မထိရဘူး၊ အိမ္နံရံနဲ႕ မထိရဘူး၊ ေလွကားက မဆင္းရဘူးႏွင့္ ''ဘူး'' မ်ား ပဲ့တင္ ထပ္လွ်င္ပင္၊ ေနာက္ေၾကးစည္ထု၊ ကနဖ်င္း ဖ်က္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေတာ့သည္။ ေရအိုးခြဲ လိုက္ျခင္းသည္ ေသသူအားအိမ္သို႕ ျပန္မလာႏိုင္ေအာင္ အိုးစားခြဲျခင္းဟု ဆိုေသာ္လည္း ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေပၚသို႕ တင္ေသာအခါ ေခၚမသြားရဘူး၊ ပစ္သြားၿပီလား ဟူ၍ ငိုၾကယိုၾကႏွင့္ပင္၊ အယူအစြဲ၊ အယူသီးမႈတို႕ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္လုပ္ရပ္မ်ားပင္၊ သုႆာန္တြင္ ေဝငွသည့္ ယပ္ေတာင္၊ လက္ကမ္းစာေစာင္မွ အစ အကုန္ယူၾကသည္။ ေသသူ၏ ပုဆိုး၊ လံုခ်ည္၊ အက်ႌ၊ ခုတင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေမြ႕ရာမ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႕ ပို႕ျခင္းသည္ အိမ္မွာ ခိုက္မွာ စုိး၍ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။
ကန္႔လန္႔ကာ (ခန္းဆီး)ခ်ဳပ္၍ ဦး/ေဒၚ... ဘယ္သူ၏ေကာင္းမႈဟု စာတမ္းထိုးကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မ်က္ႏွာစာေအာက္မွာ ကုသုိလ္ရေအာင္ဆြဲေပး၊ ခ်ိတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆို ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ အိမ္တြင္ခိုက္မွာ စိုး၍ ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤသို႕ဆိုလွ်င္ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုန္းႀကီးမ်ားက်ေတာ့ ခိုက္ခ်င္ခိုက္ပါေစဟူေသာ သေဘာမ်ားလားဟု စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဤကဲ့သို႕ ခိုက္မွာကို ေၾကာက္ၾကလွ်င္ ေသဆံုးသြားသူ၏ လက္စြပ္၊ လက္ေကာက္၊ ဆြဲႀကိဳး စသည္တို႕ ဘယ္မ်ား ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ခိုက္မွာစိုးလို႕ဟူ၍ ေပးပို႕လွဴဒါန္းျခင္းကို မျမင္မိေခ်။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဆံုးပါးသြားပါက နာေရးေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကို 'ဒီဘက္က မထြက္ရဘူး၊ ဟိုဘက္က ထြက္' ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ရပ္ကြက္တိုင္း လိုလိုတြင္ အစဥ္ၾကားရျမဲ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ဒီဘက္အျခမ္းက ေသသူေတြ မ်ားေနလို႕ဗ်ာ၊ ကဲ ... အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ဟိုဘက္ကလူေတြ ေသေစလိုတဲ့ သေဘာလားဗ်ာ၊ အကယ္၍ မ်ား ဒီဘက္ကလည္း အထြက္မခံ၊ ဟိုဘက္ကလည္း အထြက္ မခံခဲ့လွ်င္ မည္ကဲ့သို႕ သၿဂႋဳလ္မည္နည္ ဟု စဥ္းစားေစခ်င္သည္။
ဤသို႕ေသာ အစြဲအလမ္း၊ အယူသီးမႈတို႕ေၾကာင့္ ေရွးယခင္ကတည္းက ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ 'နာေရး ကူညီမႈအသင္း' ဟူ၍ မရွိခဲ့ျခင္းပင္။
အမွန္မွာ စ်ာပန ျပခ်သည့္ အလုပ္သည္ အမွန္တကယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အနိမ့္က်ဆံုးေသာ ကုသုိလ္အလုပ္သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ျဖဴစင္ေသာ စိတ္ဓါတ္ရွိသူတို႕၏ အလုပ္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနသူတို႕အား သနားညႇာတာ ႐ိုင္းပင္းကူညီ သူတို႕ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူတစ္ပါး၏ ဒုကၡကိုကယ္တင္သူတို႕ အလုပ္သည္ နာေရးကူညီမႈ အသင္း၏ လုပ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဤသည္ကို ဂုဏ္မရွိေသာ အလုပ္၊ ခိုက္သည့္အလုပ္... ဟူ၍ အယူသီးၾကသည္။ သုဘရာဇာဟူ၍ ေခၚၾကသည္။ ေမးခ်င္၊ ေခၚခ်င္၊ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ပင္ မလုပ္ခ်င္ၾကေပ။ ဤသည္မွာ တရားသေဘာႏွင့္ ေဝးစြာ အယူသီးၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ လူအေယာက္ ၁ဝဝ တြင္ ၉ဝ ခန္႕ရွိသည္။ ဥပမာ - အေလာင္း တစ္ေလာင္းအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မွာ ငါးေထာင္က်ပ္ ကုန္က်မည္ဆိုလွ်င္ အေလာင္း ၂ဝ တြက္ ေငြတစ္သိန္းကုန္မည္။ တစ္ႏွင္လွ်င္ ၃၆၅ သိန္းကုန္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဤသို႕ တစ္ႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုး ၃၆၅ သိန္းဝင္မည့္ ကုမၸဏီမ်ား၊ ဖက္စပ္လုပ္ငန္းမ်ား မရွိႏိုင္၊ မည္သည့္ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းမွ ဤသို႕ မျမတ္ႏိုင္။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ဤသို႕ ေျမျမႇဳပ္ခ၊ မီးသၿဂႋဳလ္ခ မ်ားယူ၍ ဘဝကို ရပ္တည္ၾကေသာ သူမ်ားမဟုတ္၊ မိမိဝမ္းတစ္ဝမ္း မိမိရွာေဖြစားေသာက္ရင္းႏွင့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အခမဲ့ကုသိုလ္ယူေနၾကသူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ နာေရးကူညီမႈအသင္းႀကီးသည္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာမေရြး၊ ဆင္းရဲ-ခ်မ္းသာမေရြး ခုႏွစ္ရက္ သားသမီးတို႕၏ နာေရးကိစၥအဝဝကို အခမဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနေသာ အသင္းအဖြဲ႕ပင္ ျဖစ္သည္။ဤကဲ့သို႕ အခမဲ့ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေပးျခင္း၊ အခမဲ့ ကုသိုလ္ယူျခင္း၊ အခမဲ့ နာေရးကူညီျခင္း လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အယူသီးမႈမ်ား၊ အစြဲမွားမႈမ်ား၊ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမ်ားသည္ အတားအဆီး၊ အေႏွာင့္အယွက္၊ အဟန္႕အတားမ်ား ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ 'လူ႔ဘံုံုထုထံုံုးစံ၊ ကဲ့ရဲ႕ဒဏ္ျဖင့္၊ ရန္မာန္ပိတ္သည္း၊ ခရီးခဲ၌၊ စိတ္ဇြဲြဲသန္သန္၊ ေနာက္မျပန္ဘဲ၊ ရဲမာန္ရဲေဆး၊ ရဲစိတ္ေမြးလ်က္၊ ရဲေသြးနီနီီ၊ စီရရီျဖင့္ ဦးတည္မပ်က္၊ ေရွ႕ွသိုို႔ဆက္ေလာ'့ ဟူေသာ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး (အမရပူရ)၏ ၾသဝါဒ ဆံုးမစာအရ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ အေႏွာင့္အယွက္၊ အတားအဆီးမ်ားျဖစ္ေသာ အယူသီးမႈ၊ အစြဲအလန္း၊ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမ်ားကို ျဖဴစင္သန္႕ရွင္း ထက္ျမတ္ေသာ တရားဓမၼတည္းဟူသည့္ ဓားျဖင့္ ခုတ္တန္ခုန္၊ လွီးတန္လွီး၊ ျဖတ္တန္ျဖတ္၍ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးတို႔၏ နာေရး (လူမႈေရး) တို႔ကို ႐ိုးေျမက်သည္အထိ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္ေမြးကာ ပန္းတိုင္ေရာက္သည္အထိ ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေတာ့မည္ဟု သံဓိ႒ာန္ခ်မွတ္လိုက္သည္။(ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္။)အားလံုးကို ေလးစားဦးၫြတ္လ်က္
ေက်ာ္သူ
''ဘာျဖစ္လို႕ ကိုယ္ပိုင္အေခါင္း (Coffin) နဲ႕ မီးမသၿဂိဳလ္တာလဲ''
စသည္ ... စသည္ စကားသံမ်ား၊ တီးတိုးသံမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ အေဒၚဝမ္းကြဲေတာ္ သူ၏ နာေရးကိစၥတြင္ အေဒၚ၏ သားျဖစ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ ညီဝမ္းကြဲအား သူတို႕၏ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခ်ိဳ႕မွ ေျပာၾကားလိုက္ေသာ စကားရပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ညီဝမ္းကြဲမွ ကြၽန္ေတာ့္အား ျပန္လည္၍ ပူေဆြးေသာက အပူမီးမ်ားထဲမွ အားယူကာ တီးတိုး ျပန္လည္ေျပာျပ၍ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရျခင္းပင္။
ဤတြင္ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ရွင္းျပရန္ တာဝန္ရွိလာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္ အသိႏွင့္ ရွင္းျပသည္ထက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္ေသာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၾကည္ညိဳ ေလးစားေသာ မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ ျဗဟၼစုိရ္ေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ႀကီး မဟာဓမၼကထိက ဗဟုဇန ဟိတဓရ ဘဒၵႏၲတိကၡ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ယႆ သတို႕သား တရားေတာ္ထဲမွ လူမ်ား အယူသီး ပံုမ်ား၊ အစြဲႀကီးပံုမ်ား၊ တလြဲဆံပင္ေကာင္းမႈမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္ရွင္းျပပါမည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဤယႆ သတို႕သား အရဟတၱဖိုလ္တည္ခန္း တရားေတာ္ကို အမ်ိဳး၊ ဘာသာ ၊ သာသနာ အတြက္ ေဟာၾကားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳေလးစား ဦးခိုက္ၾကေသာ္လည္း ကံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းမႈမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္သည္ ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းက်ိဳးေပးမည္၊ မေကာင္းတာလုပ္ မေကာင္းမႈမ်ား အက်ိဳးရမည္ဟူ၍ ေဟာၾကားခဲ့ေတာ္မူသည္။ မိမိ၏ ကံသာလွ်င္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း၊ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာမ်ားျဖစ္သည္။ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳး တို႕သည္ ကံတရားေပၚ၌သာ တည္ေလသည္ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေဒသနာေတာ္မ်ားရွိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ လူအမ်ားစုသည္ နာေရးကိစၥမ်ားတြင္ အယူသီးၾကသည္။ နာေရးကိစၥေၾကာင့္ စီးပြားပ်က္တယ္၊ လူေသတတ္တယ္၊ ထိခိုက္နစ္နာမယ္၊ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံး တတ္တယ္၊ နိမိတ္မေကာင္းမႈေတြျဖစ္ေစတယ္ ... စသည္ ... စသည္ျဖင့္ ဘိုးေဘးဘီဘင္ လက္ထက္ကတည္းက အယူသီးမႈမ်ား၊ အ႐ိုးစြဲမႈမ်ား၊ အမွားစြဲမ်ား ရွင္သန္လာခဲ့သည္။
ယေန႕ေခတ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အဆင္း၊ အနံ႕၊ အသံ၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိ ဟူေသာ အာ႐ံုငါးပါးထဲတြင္ နစ္မြန္းေနၾကကာ မိမိကိုယ္ကို မိမိတို႕ သုဘ (သို႕မဟုတ္) မဂၤလာဟု ထင္ေန ၾကသည္။ ျမင္ေနၾကသည္။ အမွန္စစ္စစ္ ရွင္သူ၊ ေသသူတို႕ အားလံုးသည္ အသုဘ (သို႕မဟုတ္) အမဂၤလာမ်ားသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိတို႕အားလံုး ေရမခ်ိဳးဘဲႏွင့္ ရက္ေပါင္း (ႏွစ္ဆယ္) ခန္႕ ေနၾကည့္ေသာ္ မိမိတို႕ ခႏၶာမွ အပုပ္နံ႕မ်ား တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနေတာ့မည္။ ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရား အားလံုးသည္ အသုဘခ်ည္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မည္သည့္အရာမွ တည္ျမဲမႈကို မေဆာင္ႏိုင္ေခ်။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ လူမ်ား ၉၆ ပါးေသာ ေရာဂါျဖစ္ပြားရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရွးယခင္ကာလ ကမၻာဦးစကာလတြင္ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာေရာဂါ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ ေရာဂါ၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈေရာဂါ ဟူ၍ သံုးမ်ိဳးသာရွိခဲ့သည္ဟူ၍ ေဟာၾကား ခဲ့သည္။ ဤတြင္မွ တိရစၧာန္မ်ားကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ျခင္းမွ အစျပဳ၍ ေရာဂါ ၉၆ ပါးတို႕သည္ လူတို႕တြင္ ျဖစ္ေပၚလာရေတာ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူမသာကို အိမ္ထဲသို႕၊ ရပ္ကြက္ထဲသို႕ သြင္းရာ၌ 'ခိုက္သည္' ဟူ၍ မေဟာၾကားခဲ့ပါ။ အမွန္စင္စစ္ တိရစၧာန္မသာ (ဥပမာ - ၾကက္၊ ဝက္၊ ပုရစ္...) ကို ဝမ္းဗိုက္အတြင္းသို႕ သြင္းမွသာ ခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ ဒူလာအေညာင္းေရာဂါသည္, သည္ ၾကက္သားစားၾကည့္၊ ေသြးတိုးေရာဂါရွိလွ်င္ ဝက္သာစားၾကည့္၊ ပုရစ္စားၾကည့္လွ်င္ ေသသည္အထိ ခိုက္မည္ ျဖစ္သည္။ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္၍ ေသသည္အထိ ခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ျမတ္စြာဘုရား၏ အယူႏွင့္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား၏ အယူတို႕သည္ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဆံုးပါးသြားတဲ့ လူမသာကို အိမ္ထဲမသြင္းေကာင္းဘူး၊ အိမ္ေရွ႕က မျဖတ္ရဘူး၊ အိမ္ေပါက္ဝက မထုတ္ရဘူး ဟူ၍ အယူသီးမႈမ်ားႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးေနေတာ့သည္။ ရြာအျပင္ဘက္တြင္ ေသလွ်င္ ရြာထဲ မသြင္းရဘူး၊ အရပ္အျပင္ဘက္တြင္ ေသလွ်င္ အရပ္ထဲမသြင္းေကာင္းဘူး။ သြင္းလွ်င္ ရြာနာတယ္၊ အရပ္နာတယ္၊ အိမ္သူ အိမ္သားေတြ ခိုက္တယ္ဟူ၍ မည္သည့္ က်မ္းဂန္တြင္မွ မပါရွိပါ။ သို႕ေသာ္ အားလံုး, အားလံုးနီးပါး အယူသီးမႈက စိုးမိုးလႊမ္းျခံဳမႈကို ခံေနရသည္။ ဤသို႕ဆိုလွ်င္ မနက္တိုင္း , မနက္တိုင္း အိမ္ရွင္မမ်ား ေစ်းမွ အျပန္ကိုၾကည့္လိုက္ေစခ်င္သည္။ ျခင္းေတာင္းေလးႏွင့္ ေစ်းဝယ္ ၿပီး ျပန္လာသည့္အခါတြင္ ေျခေထာက္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေစ်းျခင္းေတာင္းအတြင္းမွ အေပၚေပၚေအာင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ေအာက္မွ ခုကာျပန္လာပံုကို ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ဤေျခေထာက္ကား ၾကက္၊ ဝက္...စသည့္ တိရစၧာန္၏ ေျခေထာက္ပင္။ဤသို႕ေသာ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဆိတ္၊ ငါး စသည့္ တိရစၧာန္မသာေပါင္းစံုတို႕ကို မိမိတို႕အိမ္တြင္းသို႕ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ သြင္းၾကသည္။ အဆံုးစြန္ဆံုး ေႁမြမသာလည္းသြင္း၊ ပုရစ္မသာလည္းသြင္း၊ ဖားမသာလည္း သြင္းၾကေတာ့သည္။ 'လူမသာေတာ့ မသြင္းဘူးတဲ့'လူေသလွ်င္ အိမ္ေနာက္ေဘးသယ္သြား၊ ၿပီးရင္ တံစက္ၿမိတ္ ေရလက္ျပန္ေရႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပး၊ ဆပ္ျပာတိုက္၊ ေရသုတ္၊ အဝတ္အစားဝတ္ေပး၊ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ဆံပင္ထံုးေပး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီ ဆိုးေပး၊ ႏွင္းဆီပန္း ပန္ေပးႏွင့္ စသည့္ျဖင့္ ေသသြားမွ ၾကင္နာျပ၊ ဂ႐ုစိုက္ျပေနၾကေတာ့သည္။ အေလာင္းလွေအာင္ လုပ္တာတဲ့၊ ျပံဳးျပံဳးေလး ေသမွ အေလာင္းလွတာတဲ့။ ေနာက္မွ ေခါင္းကဆံပင္ကို ျဖတ္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တုပ္ေတာ့သည္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမးၾကည့္ေတာ့သူ႕ကို အိမ္မွာ ႏွစ္ညေတာင္ သိပ္ထားရဦးမွာတဲ့။ ေသတာေတာင္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရတဲ့ဘဝ၊ အမွန္စင္စစ္ တရားေလး ေတြ႕ၿပီး ျပံဳးျပံဳးေလးေသမွ အေလာင္းလွမည္ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ေစ်းမွ သယ္လာေသာ တိရစၧာန္မသာမ်ားကို အိမ္ထဲသြင္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသယ္၊ ေရေဆး၊ ဓားေသြး၊ ခုတ္ထစ္ပိုင္းျဖတ္၍ခ်က္ျပဳတ္၊ စားပြဲေပၚတင္ကာ မိသားစု ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး စားေသာက္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား၊ အ႐ိုးကိုပင္ ႏူးေနေအာင္လုပ္ၿပီး စားၾကသည္။ ပါးစက္ထဲ ညက္ညက္ေၾကေအာင္ဝါး၊ မ်ိဳခ်၊ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ ေရာက္သြားေတာ့သည္။
ဤေနရာတြင္ လူ႕ဝမ္းဗိုက္သည္ တိရစၧာန္တို႕၏ သခ်ႋဳင္းပင္၊ လူ႕ပါးစပ္သည္ တိရစၧာန္တို႕၏ မီးသၿဂႋဳလ္စက္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ တိရစၧာန္မသာက်ေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႕ ထည့္ၿပီး လူမသာ က်ေတာ့ အိမ္ထဲသို႕ပင္ အသြင္းမခံမႈတို႔သည္ အဆိုးဝါးဆံုးေသာ အယူသီးမႈ။ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမွ ဆင္းသက္လာမႈပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
တစ္ဖန္ လူေသ ပါးစပ္ထဲသို႕ ေငြတစ္မတ္ထည့္ျခင္းသည္ ''ကူးတို႕ခ'' ဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ လူေသ အသက္မရွိေသာ ခႏၶာသည္ ေငြတစ္မတ္ႏွင့္ မည္သည့္ ကားကို စီး၍ရမည္နည္း။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႔က ပါးစပ္ထဲမွ ေငြတစ္မတ္ကို ႏွိဳက္ယူျပန္သည္။ Lucky ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ေငြပြားတယ္တဲ့၊ ေနာက္ နာေရးေမာ္ေတာ္ယာဥ္လည္း ေရာက္ေရာ ေျခကမထုတ္ရဘူး၊ ေခါင္းကမထုတ္ရဘူး၊ တံခါးေဘာင္နဲ႕ မထိရဘူး၊ အိမ္နံရံနဲ႕ မထိရဘူး၊ ေလွကားက မဆင္းရဘူးႏွင့္ ''ဘူး'' မ်ား ပဲ့တင္ ထပ္လွ်င္ပင္၊ ေနာက္ေၾကးစည္ထု၊ ကနဖ်င္း ဖ်က္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေတာ့သည္။ ေရအိုးခြဲ လိုက္ျခင္းသည္ ေသသူအားအိမ္သို႕ ျပန္မလာႏိုင္ေအာင္ အိုးစားခြဲျခင္းဟု ဆိုေသာ္လည္း ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေပၚသို႕ တင္ေသာအခါ ေခၚမသြားရဘူး၊ ပစ္သြားၿပီလား ဟူ၍ ငိုၾကယိုၾကႏွင့္ပင္၊ အယူအစြဲ၊ အယူသီးမႈတို႕ႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္လုပ္ရပ္မ်ားပင္၊ သုႆာန္တြင္ ေဝငွသည့္ ယပ္ေတာင္၊ လက္ကမ္းစာေစာင္မွ အစ အကုန္ယူၾကသည္။ ေသသူ၏ ပုဆိုး၊ လံုခ်ည္၊ အက်ႌ၊ ခုတင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ေမြ႕ရာမ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႕ ပို႕ျခင္းသည္ အိမ္မွာ ခိုက္မွာ စုိး၍ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။
ကန္႔လန္႔ကာ (ခန္းဆီး)ခ်ဳပ္၍ ဦး/ေဒၚ... ဘယ္သူ၏ေကာင္းမႈဟု စာတမ္းထိုးကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မ်က္ႏွာစာေအာက္မွာ ကုသုိလ္ရေအာင္ဆြဲေပး၊ ခ်ိတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆို ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ အိမ္တြင္ခိုက္မွာ စိုး၍ ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤသို႕ဆိုလွ်င္ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုန္းႀကီးမ်ားက်ေတာ့ ခိုက္ခ်င္ခိုက္ပါေစဟူေသာ သေဘာမ်ားလားဟု စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဤကဲ့သို႕ ခိုက္မွာကို ေၾကာက္ၾကလွ်င္ ေသဆံုးသြားသူ၏ လက္စြပ္၊ လက္ေကာက္၊ ဆြဲႀကိဳး စသည္တို႕ ဘယ္မ်ား ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ခိုက္မွာစိုးလို႕ဟူ၍ ေပးပို႕လွဴဒါန္းျခင္းကို မျမင္မိေခ်။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဆံုးပါးသြားပါက နာေရးေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကို 'ဒီဘက္က မထြက္ရဘူး၊ ဟိုဘက္က ထြက္' ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ရပ္ကြက္တိုင္း လိုလိုတြင္ အစဥ္ၾကားရျမဲ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ဒီဘက္အျခမ္းက ေသသူေတြ မ်ားေနလို႕ဗ်ာ၊ ကဲ ... အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ဟိုဘက္ကလူေတြ ေသေစလိုတဲ့ သေဘာလားဗ်ာ၊ အကယ္၍ မ်ား ဒီဘက္ကလည္း အထြက္မခံ၊ ဟိုဘက္ကလည္း အထြက္ မခံခဲ့လွ်င္ မည္ကဲ့သို႕ သၿဂႋဳလ္မည္နည္ ဟု စဥ္းစားေစခ်င္သည္။
ဤသို႕ေသာ အစြဲအလမ္း၊ အယူသီးမႈတို႕ေၾကာင့္ ေရွးယခင္ကတည္းက ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားတြင္ 'နာေရး ကူညီမႈအသင္း' ဟူ၍ မရွိခဲ့ျခင္းပင္။
အမွန္မွာ စ်ာပန ျပခ်သည့္ အလုပ္သည္ အမွန္တကယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အနိမ့္က်ဆံုးေသာ ကုသုိလ္အလုပ္သည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ျဖဴစင္ေသာ စိတ္ဓါတ္ရွိသူတို႕၏ အလုပ္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနသူတို႕အား သနားညႇာတာ ႐ိုင္းပင္းကူညီ သူတို႕ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူတစ္ပါး၏ ဒုကၡကိုကယ္တင္သူတို႕ အလုပ္သည္ နာေရးကူညီမႈ အသင္း၏ လုပ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဤသည္ကို ဂုဏ္မရွိေသာ အလုပ္၊ ခိုက္သည့္အလုပ္... ဟူ၍ အယူသီးၾကသည္။ သုဘရာဇာဟူ၍ ေခၚၾကသည္။ ေမးခ်င္၊ ေခၚခ်င္၊ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ပင္ မလုပ္ခ်င္ၾကေပ။ ဤသည္မွာ တရားသေဘာႏွင့္ ေဝးစြာ အယူသီးၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ လူအေယာက္ ၁ဝဝ တြင္ ၉ဝ ခန္႕ရွိသည္။ ဥပမာ - အေလာင္း တစ္ေလာင္းအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မွာ ငါးေထာင္က်ပ္ ကုန္က်မည္ဆိုလွ်င္ အေလာင္း ၂ဝ တြက္ ေငြတစ္သိန္းကုန္မည္။ တစ္ႏွင္လွ်င္ ၃၆၅ သိန္းကုန္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဤသို႕ တစ္ႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုး ၃၆၅ သိန္းဝင္မည့္ ကုမၸဏီမ်ား၊ ဖက္စပ္လုပ္ငန္းမ်ား မရွိႏိုင္၊ မည္သည့္ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းမွ ဤသို႕ မျမတ္ႏိုင္။ သို႕ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ဤသို႕ ေျမျမႇဳပ္ခ၊ မီးသၿဂႋဳလ္ခ မ်ားယူ၍ ဘဝကို ရပ္တည္ၾကေသာ သူမ်ားမဟုတ္၊ မိမိဝမ္းတစ္ဝမ္း မိမိရွာေဖြစားေသာက္ရင္းႏွင့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အခမဲ့ကုသိုလ္ယူေနၾကသူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ နာေရးကူညီမႈအသင္းႀကီးသည္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာမေရြး၊ ဆင္းရဲ-ခ်မ္းသာမေရြး ခုႏွစ္ရက္ သားသမီးတို႕၏ နာေရးကိစၥအဝဝကို အခမဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနေသာ အသင္းအဖြဲ႕ပင္ ျဖစ္သည္။ဤကဲ့သို႕ အခမဲ့ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေပးျခင္း၊ အခမဲ့ ကုသိုလ္ယူျခင္း၊ အခမဲ့ နာေရးကူညီျခင္း လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အယူသီးမႈမ်ား၊ အစြဲမွားမႈမ်ား၊ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမ်ားသည္ အတားအဆီး၊ အေႏွာင့္အယွက္၊ အဟန္႕အတားမ်ား ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ 'လူ႔ဘံုံုထုထံုံုးစံ၊ ကဲ့ရဲ႕ဒဏ္ျဖင့္၊ ရန္မာန္ပိတ္သည္း၊ ခရီးခဲ၌၊ စိတ္ဇြဲြဲသန္သန္၊ ေနာက္မျပန္ဘဲ၊ ရဲမာန္ရဲေဆး၊ ရဲစိတ္ေမြးလ်က္၊ ရဲေသြးနီနီီ၊ စီရရီျဖင့္ ဦးတည္မပ်က္၊ ေရွ႕ွသိုို႔ဆက္ေလာ'့ ဟူေသာ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး (အမရပူရ)၏ ၾသဝါဒ ဆံုးမစာအရ ကြၽန္ေတာ္တို႕သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ အေႏွာင့္အယွက္၊ အတားအဆီးမ်ားျဖစ္ေသာ အယူသီးမႈ၊ အစြဲအလန္း၊ မိစၧာဒိ႒ိ အယူဝါဒမ်ားကို ျဖဴစင္သန္႕ရွင္း ထက္ျမတ္ေသာ တရားဓမၼတည္းဟူသည့္ ဓားျဖင့္ ခုတ္တန္ခုန္၊ လွီးတန္လွီး၊ ျဖတ္တန္ျဖတ္၍ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးတို႔၏ နာေရး (လူမႈေရး) တို႔ကို ႐ိုးေျမက်သည္အထိ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္ေမြးကာ ပန္းတိုင္ေရာက္သည္အထိ ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေတာ့မည္ဟု သံဓိ႒ာန္ခ်မွတ္လိုက္သည္။(ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္။)အားလံုးကို ေလးစားဦးၫြတ္လ်က္
ေက်ာ္သူ
Subscribe to:
Posts (Atom)